Collecteren
Het is deze week collecteweek voor het diabetesfonds. Sinds mijn dochter diabetes heeft, collecteren wij al een paar jaar braaf mee. Eigenlijk had ik vorig jaar al niet zo’n zin meer en dit jaar dus helemaal niet. En toch staat die bus er ineens weer en gaan we het natuurlijk gewoon weer doen. Waarom ik het zo vervelend vind? Behalve dat ik de vragende positie ongemakkelijk vind aanvoelen, waarschijnlijk ook omdat het zo confronterend is. Het confronteert me met afwijzing en de onwilligheid van mensen om te geven.
Per definitie vinden de meeste mensen je behoorlijk irritant als je om 19.00 uur aanbelt met een collectebus in je hand. Wanneer je als collectant aanbelt, kunnen er verschillende dingen gebeuren:
1. Men gluurt eerst door een kier in het gordijn en doet vervolgens niet open.
2. Men doet wel open en geeft, doch met frisse tegenzin, een kwartje.
3. Men doet open en schudt vrolijk z’n hele portemonnee leeg in de bus.
4. Men doet open, schudt nee, en geeft niets…
Vooral met die laatste optie heb ik moeite. Soms wil ik uitroepen: “Mensen, ik doe dit ook niet voor mijn lol! Respect graag!” En in Facebooktaal: “Like me, please…”
In tegenstelling tot hun moeder vinden mijn kinderen het juist leuk om te collecteren. Ze gaan graag om beurten mee en drukken – als ik even niet oplet – langdurig op de deurbel als er niet meteen wordt opengedaan. Ze trekken zich niets aan van chagrijnige gezichten. Doen alles precies zoals het hoort, slaan geen huis over en willen zoveel mogelijk geld in die bus zien te scoren.
Een van de eerste keren dat ik samen met mijn dochter (met diabetes) collecteerde, maakte ik me een beetje zorgen om haar. Wordt ze niet gekwetst? Bijvoorbeeld door mensen die zeggen: “Ik geef niet voor zo’n welvaartsziekte”. (Dit overkwam ons een keer, echt waar!). Ik vroeg me toen ook al af hoe ik haar op zulke reacties kon voorbereiden. Moest ik haar überhaupt wel laten meegaan? Maar ja; ze wilde het zelf zo graag. Dus wat doe je dan als moeder? Je maakt er het beste van, met grappen en grollen. Relativeren door er samen vooral hard om te lachen. Wat een mensen heb je toch! Wat een hoop onwetendheid en vooral: wat men zoal niet verzint om eronder uit te komen! Om simpel een muntje in een bus te gooien.
Nu snap ik best wel dat het soms irritant is, dat aanbellen en vragen om geld. Dat vind ik zelf soms ook. Zeker als het gaat om kerstkaarten voor daklozen; € 6,- per setje. Of wafels voor een jeugdcentrum; € 10,-! Of nog erger: of je maar zo’n briefje wilt invullen zodat er een maandelijks bedrag van je rekening kan worden afgeschreven voor de stichting poedels met pensioen…of zoiets. Maar zo’n vriendelijk rammelende collectebus, dat is toch niet zo erg?
Vorig jaar nog deed een buurvrouw van wie ik dit toch echt niet had verwacht de voordeur niet open, maar hing wel boven uit het raam. Of ik morgen maar even terug wilde komen, want ze waren net zo lekker aan het ‘chillen’. Tsja…
Toch, hoe vervelend ik het collecteren soms ook vind, het is altijd een belevenis. En mijn kind en ik koesteren lachwekkende herinneringen aan verschillende collecterondes door de buurt. Een van de grappigste momenten was de keer dat een klein meisje opendeed en meteen weer naar binnen verdween toen wij vertelden waar we voor kwamen. We hoorden haar duidelijk praten met haar vader. Maar na enige minuten verscheen ze weer aan de deur; nee, haar ouders waren helaas niet thuis. Mijn dochter en ik lagen in een deuk toen we weer wegliepen. Zo erg dat zij er een beetje…ehhmmm…flatulent van werd. En dat werd goed merkbaar bij de volgende deur. Een man deed open en zei op een niet zo vriendelijke manier dat hij niets wilde geven. Mijn dochter en ik keerden ons gezwind om en liepen het tuinpad weer af. Nét op dat moment, liet mijn kleine schatje echt een keiharde, knetterende wind. Natuurlijk absoluut niet expres, maar op dat moment absoluut wél gerechtvaardigd en vooral: erg grappig!
