Zeurmoeder

Het is weer eens zo ver; onze dochter zit al dagen op onverklaarbare wijze hoog. Ze staat op met een waarde van 15 en gaat ermee naar bed. Hoe ze ook corrigeert en wat ze ook doet. Het lijkt wel of haar glucosemeter geen andere waarde meer kan aangeven. Dit tot onze zorgen en haar enorme ergernis.

Boos loopt ze rond te stampen en adviezen heeft ze vooral niet nodig! Ze kan er niets aan doen, ze doet haar stinkende best, maar haar lichaam wil gewoon niet luisteren! Zegt ze. Ondertussen denk ik: “Maar waarom zag ik je dan net toch een chocoladereep naar binnen werken?” Maar ik bijt op mijn lip.   read more …

Vakantie 2.0

Onze dochter gaat dit jaar voor het eerst alleen op vakantie. Voor de eerste keer zonder ons naar Frankrijk. Ik vind het nogal wat! Vorig jaar zou ik dit niet aangedurfd hebben. Maar ik merk dat je als ouder gelukkig toch een beetje meegroeit met je kind. Dus dit jaar kunnen we het hopelijk aan!

Sowieso is het lastig om je puberende kind steeds meer los te moeten laten, maar het feit dat ze diabetes heeft, maakt dit er niet gemakkelijker op. Want je zou het vaak niet denken, omdat je niks aan ze ziet, maar mensen met diabetes zijn nu eenmaal kwetsbaarder dan anderen. Er hoeft maar wat te gebeuren of ze kunnen ontregeld raken. Of in een coma door een flinke hypo. Vaak staan we daar als ouders niet bij stil, omdat er anders niet mee te leven valt. Maar die angst zit altijd in ons achterhoofd. Zeker als je kind ineens aankondigt alleen op vakantie te willen.
read more …

Mijn moeder, diabetes-oma

Vandaag is het precies vier jaar geleden dat mijn moeder overleed. Op haar tachtigste, aan een hersentumor. Wat heeft dat met diabetes te maken? Nagenoeg niets misschien. Behalve dat mijn moeder een grote plek in mijn hart innam. En diabetes ook. Daarom denk ik vandaag aan haar. En aan hoe zij omging met ons kind dat diabetes heeft.

Toen onze dochter acht jaar geleden ziek werd, was het een opmerking van mijn moeder die mij de huisarts deed bellen. Mijn moeder, die doorgaans geneigd was mijn zorgen weg te wimpelen, zei nu: “Er is iets mis met dat kind. Ze is niet zichzelf.’’ En juist omdat zij dat zei, realiseerde ik me dat dit echt zo was. Ik nam me op dat moment voor om de volgende ochtend meteen de huisarts te bellen. De rest is geschiedenis.   read more …

Huis (bijna) in de fik, maar hoe zijn de bloedsuikers?

Het was alweer een tijd geleden dat partner en ik samen een weekendje weg waren. In voorgaande jaren durfden we nooit al té ver weg te gaan, maar nu waren we er klaar voor.
We gingen dus naar Berlijn. Beide dochters zouden gaan logeren. Deels bij de buren en deels bij vriendinnetjes. Alhoewel het de oudste ook wel erg leuk leek eens met vriendinnen helemaal alleen in ons huis te zijn. Of dat dan mocht. Na wat overleg besloten we dat dat maar eens een keer moest kunnen. Uiteraard werden daar eerst de nodige afspraken over gemaakt; er zouden twee vriendinnen komen eten en logeren. En ze zouden gewoon thuis blijven en verder geen gekke dingen doen. Dat was alles. Maar aangezien onze puber verduiveld goed is in het oprekken van grenzen zag de afspraak er na een week alweer wat anders uit. Er zouden nu drie meisjes komen logeren én nog een paar extra vrienden komen eten. Die vrienden zouden op tijd naar huis gaan. Verder écht niets geks!   read more …