Beter een goede buur…

Onze buren gaan verhuizen. En dat heeft best ook een beetje met diabetes te maken. Want doordat onze kinderen en wij als volwassenen een goede klik hadden, trokken we een aantal jaren veel met elkaar op. Dus waren zij erbij toen onze oudste de diagnose diabetes type 1 kreeg.

Als ouder van een kind met diabetes voel je je er wel eens alleen voor staan. Althans, zo heb ik het in het begin soms ervaren. Diabetesmanagement is namelijk een vak apart. Dat leer je alleen door ervaring. Met veel vallen en opstaan. Geen wonder dat de meeste mensen geen idee hebben wat insuline nu precies doet. Of wat het verschil is tussen een hypo en een hyper. Om te kunnen zorgen voor een kind met diabetes is dat echter essentiële kennis. Je moet weten hoe het allemaal werkt om het kind gezond te kunnen laten opgroeien. En om het veiligheid te kunnen bieden. Daarom kan het als ouder soms zó moeilijk zijn om je kind los te laten. De zorg aan een ander toevertrouwen. Terwijl dat soms toch echt even moet. Toen bij ons kind nét de diagnose was gesteld voelden we ons in eerste instantie geketend. Terug bij af. Alsof onze achtjarige ineens weer een baby was geworden. Naar school gaan of werken was ineens niet zo vanzelfsprekend meer. Maar ook over verjaarspartijtjes en andere uitstapjes moest ineens nagedacht worden. Hoe gaan we dat doen? Wie gaat er wanneer meten of spuiten? We durfden het eerste jaar niet ver buiten haar bereik te zijn. Laat staan dat we zomaar zelf ineens een avond weg zouden gaan. Een geschikte oppas kenden we toen niet.

Daar zaten we die avond bijéén, met een spuitpen gevuld met water. De buurman met zijn dijbeen ontbloot, zodat de buurvrouw op hem kon oefenen.

Gelukkig waren daar onze buren! Buren die met ons deze beginperiode intensief meebeleefden. Mijn verhalen over hoge en lage waarden geduldig aanhoorden. En ons allereerste diabetes-Sinterklaasfeest mee vierden. Ik weet nog dat ze samen met ons nadachten over het strooigoed. Want als we zouden strooien dan zouden de kinderen op de grond duiken en alles zo snel mogelijk in hun mond stoppen. En hoe moest dat dan nu met onze dochter? Hoeveel gram koolhydraten zou daar dan van de grond in haar mond gaan? We wisten het niet. Daarom bedachten we, samen met de buren, een oplossing. Alle kinderen kregen een mandje waar ze alles eerst in zouden doen na oprapen. Dan zouden we kunnen wegen en rekenen vóór het snoep het mondje van onze kleine diabeet in ging.

Maar er is één moment dat ik echt nooit zal vergeten. De avond dat ik mijn buren ging leren spuiten. Zij wilden dat graag leren zodat onze dochter nog steeds af en toe daar kon komen logeren. En om ons te ontlasten. Daar zaten we die avond bijéén, met een spuitpen gevuld met water. De buurman met zijn dijbeen ontbloot, zodat de buurvrouw op hem kon oefenen. En omgekeerd. Zo gaven zij ons een eerste stuk vrijheid terug.

Met de geschikte oppas kwam het overigens later ook nog goed. Via een collega vond ik een ouder zusje van een kind met diabetes. Dat was natuurlijk superhandig want dat meisje was opgegroeid met de ziekte. Ze wist het verschil tussen hyper’s en hypo’s en ze wist wanneer er suiker of insuline gegeven moest worden. Een gouden greep!

En nu? Nu is ons kind al behoorlijk groot en regelt ze haar diabetes bijna helemaal zelf. We hebben inmiddels geen oppas meer nodig. En logeren bij de buren komt eigenlijk niet meer voor. Het waren pittige jaren in die beginperiode en wat is er dan eigenlijk mooier dan dat je kunt steunen op de mensen die naast je wonen? Zoals die keer dat ik met spoed naar het ziekenhuis moest omdat ons kind een hypo had waar ze niet meer uitkwam. Mijn partner was ziek en ik in paniek. Dus de buurman reed m’n dochter en mij naar het ziekenhuis en bleef erbij tot alles weer een beetje rustig was.

De buren gaan verhuizen en dat is jammer. Maar mede door alles wat we samen hebben meegemaakt weet ik dat de band zal blijven bestaan. En dat dan misschien wel mede dankzij die verdraaide diabetes!