“We verrichten hier geen medische handelingen”

“Ik werk vandaag niet, je moet bij de andere juf zijn”. Het klinkt onwaarschijnlijk, maar dat was het antwoord dat ik kreeg van een juf toen ik vertelde dat mijn kind in het ziekenhuis lag. Ik had verdwaasd over het schoolplein gelopen. Nog helemaal van slag door alles wat er die ochtend was gebeurd. De ziekenhuisopname. Mijn ernstig zieke kind.

Ik was op zoek geweest naar mijn jongste dochter om haar op te halen. Ook was ik van plan om gelijk even de twee juffen van mijn dochter in te lichten over de situatie. Gelukkig had ik er al vrij snel een zien staan.

Mijn dochter was acht toen dit gebeurde, ze zat in groep vier van de basisschool. Het was een heftige tijd en de herinneringen aan deze periode zijn nog altijd pijnlijk. Met name dus daar waar het de basisschool betreft. Mijn dochter hield enorm veel van haar school, maar de school hield blijkbaar niet zoveel van haar. 

Een paar dagen later ontving mijn dochter in het ziekenhuis een pakketje kaarten van haar klasgenoten. Samengesteld door haar juffen. Hartstikke leuk natuurlijk, maar…niets van haar juffen zelf. Geen woord, geen gebaar, niets. Lange tijd heb ik me afgevraagd waarom ze die hele kleine moeite niet hadden genomen. Ondertussen telde mijn dochter zelf de dagen af dat ze weer naar huis, en vooral naar school zou mogen. Het was tenslotte bijna Pasen en ze zouden eieren gaan verven.

In de dagen dat ons kind weer begon op school werd ons al snel duidelijk dat we vooral niets aan extra zorg moesten verwachten van de juffen. We hebben op ze in moeten praten om te zorgen dat er een mobieltje mee mocht naar school. Maar meten, spuiten, nadenken, beslissingen nemen, noem maar op, mijn kind stond er alleen voor. En wij als ouders ook, natuurlijk. Het leek eigenlijk altijd alsof de ziekte van ons kind niet helemaal serieus genomen werd. Alsof wij als overbezorgde ouders gezien werden. Bovendien was er veel weerstand tegen het verrichten van ‘medische handelingen’.

Met de nieuwe directeur hebben we toen een protocol opgesteld.
En zo…kwam er eindelijk wat rust in de tent.

Maar goed, het gegeven werd getolereerd en zo ook wij als ouders op school. Dus gingen we het eerste jaar elke pauze naar ons kind toe om haar te meten en te spuiten. Omdat het meestal nogal rumoerig was in de klas, deden we dit op de gang. En later in een soort opbergruimte naast de trap. Terwijl de halve school schreeuwend en bonkend langs dat hok de pauze tegemoet rende, zaten wij daar stilletjes te meten en te spuiten.
Er waren incidenten. De momenten dat mijn kind opbelde omdat ze veel te hoog of te laag in haar bloedsuikers zat. De keer dat ze alleen in het lokaal zat met een waarde van twee. Een andere keer dat ze opbelde en zo laag zat dat ze niet meer wist wat ze moest doen. Vanaf mijn werk schreeuwde ik haar door de telefoon toe dat ze snel druivensuiker moest nemen, snel! Uiteraard kon ik daarna niet meer rustig werken. Ik stapte op de fiets naar school om mijn kind te checken. En dit gebeurde dus met enige regelmaat.

Totdat ik het niet meer vol hield en op het randje van overspannenheid hierover in gesprek ging met onze diabetesverpleegkundige. En deze steun-en-toeverlaat had zomaar een oplossing! Ze regelde een thuiszorg voor kinderen! Maar dan niet voor thuis, maar voor school. Ik wist niet dat het bestond, maar het was zo superfijn! Gespecialiseerde verpleegkundigen zochten ons kind vanaf toen elke dag in de pauze op school op. Om voor haar te zorgen, maar onderliggend om nog een andere reden: de educatie van de school. Ze zorgden voor voorlichting, maar ook voor gewicht. Het resultaat was dat de ziekte van ons kind eindelijk serieus genomen werd!
Wat een opluchting was dat. Na ongeveer een klein jaar was de thuiszorg niet meer nodig. Dochterlief was intussen een stuk zelfstandiger geworden en ook heel belangrijk; er was een nieuwe directeur op school gekomen. Deze directeur nam de zaak gelukkig heel serieus. Met hem hebben we toen een protocol opgesteld. En zo…kwam er eindelijk wat rust in de tent.

Natuurlijk begrijp ik best dat leraren het zwaar hebben. Ze hebben te maken met overvolle klassen. En dat niet alleen, ze hebben ook te maken met ontzettend veel ‘speciale zorgkinderen’. ADHD, Dyslexie, allergieen en noem zo maar op! Dat is natuurlijk zwaar en natuurlijk snappen we dit. Maar desondanks hebben wij ons, met name in het begin, door de school in de steek gelaten gevoeld.

Inmiddels zit mijn dochter op de middelbare school en het gaat gelukkig goed. In het begin hebben we meteen een gesprek gevoerd met de teamleider en de mentoren. Dit keer waren we natuurlijk doorgewinterd. Dus geen emotionele verhalen, maar meteen een protocol op tafel! En het was een heel gelukkig feit dat deze school de ziekte van ons kind meteen serieus nam.
En mijn dappere dochter? Die heeft zich er altijd dapper doorheen geslagen, is zich volgens mij nooit zo bewust geweest van ons geploeter. En hield meteen in haar eerste bruggersweek een supergoeie spreekbeurt. Over Diabetes!

Handige links:
• http://diabetesopschool.nl/
• https://www.facebook.com/zorgeloosmetdiabetesnaarschool