Een onverwacht heftige hypo
Het is 2 uur ’s nachts als het vriendje van mijn dochter mij wekt. Hij is wakker geworden door haar hevige transpiratie en ze reageert niet meer op hem. “Nee! Niet alweer!” denk ik, en in één sprong sta ik naast mijn bed. In 3 sprongen ben ik beneden in de keuken waar ik de honing en de Glucagon pak. Eenmaal weer boven schrik ik van het beeld van mijn dochter. Zoals ze daar ligt met haar spierwitte gezicht. Haar hoofd in een vreemd knikje opzij. Haar ogen zijn half gesloten en staren in het niets. Ik snel op haar toe. Ik aai haar zwetende gezicht en roep zachtjes haar naam. Ze reageert niet. Ik wil die Glucagon liever niet meteen spuiten omdat ik het eng vind. En ik weet dat ze zich daar erg belabberd van kan voelen achteraf. Dus ik probeer eerst de honing in haar mond te krijgen. Dat is niet zo makkelijk want haar kaken zitten al een beetje op slot. Ook begint haar lichaam kleine schokjes te maken. Het is mogelijk dat ze nu een epileptische aanval krijgt. Gelukkig krijg ik mijn vinger tussen haar kiezen en haar wang. Ik prop de honing erin. Steeds weer opnieuw. Ondertussen maakt mijn partner met trillende handen de Glucagonspuit in orde. Mijn dochters vriend aait haar gezicht en praat tegen haar. Ik heb geen idee hoelang dit duurt. We lijken ons even in een andere tijdsdimensie te bevinden. Na een tijdje vertoont haar gezicht gelukkig ineens weer wat beweging. Het lijkt of ze een klein beetje bij bewustzijn komt. Ik ga stug door met honing in haar wangen te smeren.
Dan…eindelijk…echte tekenen van leven. We leggen de Glucagon opzij, maar blijven doorgaan met de honing. Mijn dochter krijgt weer een blik in haar ogen en begint wat verward te praten. Van de zenuwen en de opluchting beginnen haar vriend, mijn partner en ik enorm te giechelen. Mijn dochter komt langzaam weer tot leven. Gelukkig hebben we geen ambulance of Glucagon nodig gehad. Wel betekent dit dat haar hersenen schade opgelopen hebben. Een arts vertelde me dat elke diepe hypo hetzelfde effect heeft als een flinke hersenschudding. En dan hebben we het nog niet eens over de psychische impact. Op mijn dochter, maar ook op haar vriend en op ons als ouders.
De volgende ochtend bespreken we hoe dit kan zijn gebeurd. Soms is er namelijk een duidelijke oorzaak, zoals onverwacht veel beweging, alcohol of een vergissing in de hoeveelheid gespoten insuline. Deze keer was er echter geen enkele aanwijsbare oorzaak. Mijn dochter had ’s avonds zitten studeren achter haar laptop. Was vroeg naar bed gegaan. Had wel ’s avonds haar bloedsuiker van 11 nog even gecorrigeerd. Maar dat was allemaal niet uitzonderlijk. We moeten ons er dus bij neerleggen dat we het gewoon niet weten en dat maakt dit juist zo beangstigend. Voor haar, maar ook voor haar vriend en ons als ouders.
Wat we wel weten is dat de kans op dit soort gebeurtenissen zoveel kleiner zou zijn wanneer mijn dochter een glucosesensor zou hebben. Een CGM met alarmpjes die gaan bliepen als haar bloedsuikers te snel dalen.
Helaas heeft Zorginstituut Nederland onlangs besloten dat mijn dochter, omdat ze ouder dan 18 jaar is, géén recht heeft op een vergoeding van CGM.
