Naar ‘de middelbare’
Het is zover: mijn baby gaat naar ‘de middelbare’! Deze week is ze begonnen aan haar introductieweek. Behalve met de ‘gewone’ zorgen die een ouder dan zoal heeft, hebben wij als diabetesouders natuurlijk nog wat extra zorgen.
Gaat ze haar bloedsuikers nog wel meten, bijvoorbeeld? Of zichzelf de benodigde insuline op tijd toedienen? Hebben de leraren begrip voor haar soms onverwachte eetbehoeften? Om maar eens wat te noemen.
Dat doet me denken aan toen bij mijn dochter nét diabetes was geconstateerd. Ze was toen acht jaar oud. Na een intensieve week in het ziekenhuis begon ze weer op school. Wat er in die tijd allemaal gebeurde, dat is een verhaal apart. Even heel kort: we hebben moeten vechten om haar ziekte serieus genomen te krijgen. Dat ze bijvoorbeeld een mobieltje bij zich mocht dragen, of dat ze niet alleen gelaten werd. Onze diabetesverpleegkundige heeft zelfs een thuishulporganisatie voor kinderen moeten inschakelen. Dat was voor een deel om ons, als ouders, te ontlasten. Wij fietsten namelijk elke dag naar school om dochterlief bij te staan met meten en spuiten voor de lunch. En regelmatig ook tussendoor, als ze weer eens veel te laag of veel te hoog zat. Maar voor een ander deel was de thuishulp ook ingeschakeld om de school een beetje op te voeden, om het zo maar eens te zeggen. Uiteindelijk kwam er mét een nieuwe directeur, ook een keurig protocol op tafel. Een duidelijke lijst met wensen en plichten rondom de zorg van ons diabeteskind.
Met diezelfde lijst togen wij dus deze week naar de mentor op de nieuwe school van ons kind. Om de zorg voor ons kind wederom veilig te stellen. Dit is echt nodig, want ook op middelbare scholen liggen er in het algemeen protocollen klaar voor kinderen met dyslexie, ADHD, faalangst, epilepsie en noem zo maar op, maar niet voor diabetes. Wij hebben natuurlijk geleerd van onze eerdere ervaringen en zorgden daarom dat we voorbereid waren met heldere informatie op papier, in plaats van met emotionele verhalen.
Gelukkig ervaarden we tijdens dit gesprek openheid en belangstelling. Volgens ons gaat het helemaal goed komen op deze school. Toch valt het me altijd weer op dat er overal zo weinig kennis is van diabetes type 1. Het wordt waarschijnlijk nog steeds verward met de diabetes type 2 van opa of oma, oftewel ‘ouderdomssuiker’. Misschien door die verwarring, lijkt men meestal toch te denken dat diabetes meer een lastige kwaal is dan een levensbedreigende ziekte. Een kwestie van trouw je medicijnen innemen en suikervrije gebakjes eten. (Ook over diabetes type 2 wordt trouwens vaak nogal laatdunkend gedacht). En dan die hardnekkige gedachte dat het pompje van ons kind nu alles toch regelt? Voor ons als ouders blijft het dus een kwestie van voorlichten en voorlichten en voorlichten. Met als risico dat je als een irritante zeur beschouwd wordt. Maar ja, dat neem ik dan maar voor lief…
En ons dappere diabeetje zelf? Die besloot tijdens het gesprek met de mentor deze week meteen maar een spreekbeurt te houden over diabetes, met een ‘powerpointje’ erbij. Zodat alle vragen van haar nieuwe klasgenoten in één keer getackeld zijn.
Kromgebogen onder haar belachelijk zware rugzak zagen we haar vertrekken de afgelopen week. Een tas zwaar door boeken en schriften, maar ook door al haar diabetesspullen: druivensuiker, extra koeken, glucosemeter en nog veel meer van die gadgets als reserve voor in de locker. Ze gaat niet alleen naar de middelbare, maar begint ook aan een nieuw hoofdstuk van haar leven. En ik als moeder keek haar deze week eens na en voelde zomaar ineens wat ‘gewone zorgen’ in plaats van diabetesgerelateerd gepieker: “Ze forceert toch niet haar rug door die enorme tas? Of al slingerend met fiets onder een auto of nog erger: een bus komen? De tas met boeken scheurt toch niet opeens midden op de weg? Of wat als er verschrikkelijk nare pestkoppen in haar klas zitten?”
Ik moest er wel een beetje om glimlachen. Ze zal het allemaal wel redden. Het is een dappere griet om trots op te zijn. Ons brugpiepertje.
