Een kind met Diabetes Type1
Show MenuHide Menu

Nog meer loslaten

25 februari 2016

LoslatenHet is één uur ‘s nachts en ik wacht op mijn dochter. Ze is naar een feestje geweest en heeft me zojuist geappt dat ze naar huis komt fietsen. Samen met vriendinnen uiteraard. En het laatste stukje alleen. Op dit soort momenten is mijn eerste zorg natuurlijk dat ze weer veilig thuiskomt. Daarom zit ik nu op de bank en hou ik de tijd in de gaten.
Bij diabetesouders is er echter altijd nog die tweede zorg; hoe zal ze straks in haar suikers zitten? Kunnen we gewoon gaan slapen of wordt het (weer) nachtwerk?
Wat wezenloos zapp ik langs verschillende tv-programma’s. En ik vraag me af of het wel verantwoord is om mijn dochter dat laatste stuk ‘s nachts alleen te laten fietsen. Ik stel mezelf gerust met de gedachte dat ik weet wanneer ze is vertrokken en welke route ze fietst. En ik denk: “loslaten!”…   

Dan komt ze gelukkig, vrolijk als altijd, binnen. Ik ben benieuwd naar haar bloedsuikers omdat ze regelmatig enorm hoog zit na feestjes. Het is tegenwoordig altijd wat. Maar braaf luister ik eerst naar haar enthousiaste verhalen. Tot ik bijna van moeheid omval en zeg dat ze nu echt moet gaan meten omdat ik wil weten wat de nacht ons brengen zal. Na wat tegengesputter pakt ze haar meetapparaatje en doet haar ding. En gelukkig, ze zit op 10; niet slecht voor na een feestje. Toch blijft het altijd een beetje een puzzel. Moet ze deze waarde corrigeren of maar laten? Hoeveel heeft ze bijvoorbeeld bewogen? Vroeger wist ik meestal precies wat ze allemaal gedaan had, tegenwoordig weet alleen zij dat. Ze vertelt me dat ze flink heeft gedanst, maar beslist zelf om de 10 toch te corrigeren. Ik stel voorzichtig voor om de pomp dan wel wat lager te zetten. Gelukkig doet ze dat, maar hoe laag en voor hoe lang, daar heb ik verder niets meer over te zeggen. Ik doe mijn best om me er dan ook niet meer mee te bemoeien en wens haar welterusten.

Een poos later lig ik in bed toch nog even te piekeren. Zal het wel goed gaan deze nacht? Heeft ze haar pomp wel laag genoeg gezet? Zou ik haar eigenlijk over twee uurtjes nog even moeten meten? Dan corrigeer ik mezelf en denk opnieuw: “loslaten!”

Een poos later lig ik in bed toch nog even te piekeren. Zal het wel goed gaan deze nacht?

Het zal misschien wel bij mijn leeftijd horen, maar loslaten is het thema op dit moment van mijn leven. Ik heb de afgelopen jaren mijn ouders al moeten laten gaan en komend jaar gaat eveneens mijn vaste baan eraan. Ook de kinderen willen gewoon steeds meer losgelaten worden. Dat hoort zo, dus dat heb je maar te leren als ouders. Desalniettemin is dat voor de meesten van ons soms moeilijk. Daarbij moet ik óók die verrekte diabetes leren loslaten.

Maar dan een paar dagen later. Ik droom over brand op de benedenverdieping van ons huis. Geschrokken word ik wakker. Ik zie vaag een licht beneden branden en loop de trap af om te kijken. Daar zie ik onze oudste dochter miezerig zitten. Ze is strontmisselijk. Maar ook had ze een hypo een uur geleden, vertelt ze. Ik vraag of ze al opnieuw gecheckt heeft? Dat heeft ze niet dus laat ik haar opnieuw meten. Nog steeds véél te laag. Nét nadat ik haar druivensuiker heb gegeven, rent ze naar de wc om over te geven. Dit is dus echt niet goed, denk ik, en ik bereid mezelf voor op een lastige nacht. Misschien zelfs een gang naar het ziekenhuis…

Om een lang verhaal kort te maken: het kwam uiteindelijk goed die nacht. We hoefden gelukkig niet naar het ziekenhuis, zoals een paar jaar geleden het geval was. Wat betreft mijn ontwaken door die droom over gevaar vraag ik me nu wel af: was dit nou toeval of moederinstinct? Want wat zou er zijn gebeurd als ik niet beneden was gaan kijken? Ons kind wil tegenwoordig zo graag alles zelf oplossen. Bovendien vertroebelen hypo’s haar denkvermogen. Zou ze ons gewekt hebben? Ze zegt van wel nu, maar ik betwijfel dat.

Eén ding is me echter wel duidelijk geworden. Ik moet haar loslaten, ja. En ook haar diabetes. Maar ze heeft me nog steeds wel heel hard nodig. Soms.

9 Comments
Mieke
30 maart 2016 at 10:49

Een mooi verhaal Antoinette. Hoewel mijn 14-jarige dochter nog niet uitgaat, herken ik wel het dilemma van loslaten. Heel lastig. Ook al gaat ze meestal supergoed en consequent met haar diabetes om. Juist die momenten dat ze niet meer helder na kan denken, maken het lastig. Dank voor het delen. Welke Fb-groepen doel jij op?

Elly
25 maart 2016 at 22:15

3 jaar geleden is onze oudste zoon overleden 20 jaar (niet aan diabetes) . Nu heeft onze dochter van bijna 17 sinds 3 weken diabetes 1. Mn grootste angst weer een kind verliezen. Maar ja je moet dat indd los laten anders heb je geen leven en mn dochter ook niet. maar vind dat (nog) ZO moeilijk. Die droom is een visioen geweest een beschermengeltje. Daar geloof ik heilig in.

    Antoinette
    27 maart 2016 at 18:40

    Hoi Elly, wat vreselijk van je zoon! Ik begrijp helemaal dat het loslaten van je dochter nu nog moeilijker is dan het anders was geweest. Veel sterkte en bedankt voor je reactie!

monique
8 maart 2016 at 08:36

Heeeel herkenbaar!!
Loslaten is al moeilijk, zeker als het je oudste kind betreft en ook nog diabetes heeft.
Fijn om zo n stuk eens te lezen.

Netty
7 maart 2016 at 22:58

Zo herkenbaar…….

27 februari 2016 at 09:46

Heel herkenbaar dit verhaal… Ik spreek helaas weinig ouders die een kind met diabetes type 1 hebben, dus deze blogs zijn heel waardevol!

    27 februari 2016 at 14:40

    Hoi Jolanda, fijn om te horen dat je de blogs waardevol vindt. Heb je al wel eens op Facebook gekeken? Daar zijn een paar oudergroepen actief.

Hella
26 februari 2016 at 22:15

Wat een ontroerend verhaal. En zo herkenbaar. Moest een traantje wegpinken want het loslaten van je kind met diabetes is zo moeilijk. Dank voor het delen van je verhaal.

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *


Maak eerst dit rekensommetje (ter beveiliging) *