Een kind met Diabetes Type1
Show MenuHide Menu

Overspannen

25 maart 2013

knopIk zeg het maar eerlijk: ik ben een keer overspannen geweest door de diabetes van mijn kind. Dat is nu zo ongeveer 2,5 jaar geleden. Het was een vervelende periode, maar… het klinkt als een vreselijk cliché: ik ben er beter uitgekomen.
Als beginnend diabetesouder kost het wel wat tijd om je aan te passen aan de nieuwe situatie. Ineens ben je een soort ‘dokter’, de hele dag door bezig met de gezondheid van je kind. Type 1 diabetes is een ongelooflijk ingewikkelde ziekte, er valt ontzettend veel over te leren. Wat moet je allemaal doen? Waarom? Wanneer? Waarmee? In het begin denk je als goedbedoelende ouder: ik zet mijn tanden er in. Ik zal dit eitje even pellen. Ik word een geweldige alvleesklier voor mijn kind! Om dan na maanden/jaren eigenlijk tot de conclusie te komen dat, hoe goed je ook je best doet, je hebt het nooit, maar dan ook nooit, volledig onder controle. Dit kan een ontluisterende ervaring zijn. Dat was het wel zo ongeveer voor mij.

De directe aanleiding voor mijn overspannenheid was een hypo van mijn dochter. Het was geen gewone hypo, het was er eentje waar ze niet meer uitkwam. Niet dat ze bewusteloos op de grond lag, maar haar bloedsuiker bleef gewoon op plusminus 2 hangen. Ongeacht wat ik haar allemaal te drinken en te eten gaf aan snelle suikers. Dit duurde uren. En ja, op een bepaald moment raakte ik toch wel wat in paniek. Dus op naar het ziekenhuis. Daar fixen ze het wel, dacht ik.
Wat ik me van de hele ziekenhuiservaring kan herinneren, is onder meer dat de intakeprocedure giga-lang duurde. Tegen de tijd dat er besloten werd om mijn dochter op te nemen en aan een glucose-infuus te leggen, begon haar bloedsuiker vanzelf alweer wat te stijgen. Wat maakte dat ik de verpleging moest instrueren om het infuus er na een uur maar weer van af te halen om nieuwe problemen te voorkomen. Die nacht en dag erna ging er werkelijk van alles mis. De goedbedoelende verpleegsters leken zich geen raad te weten met mijn ontregelde kind. Ik moest beslissen, ik moest het doen. Het was weekend en blijkbaar is dan de benodigde diabeteskennis in een ziekenhuis niet aanwezig.
Het belangrijkste gevoel dat ik daardoor aan de hele ervaring had overgehouden was: alleen IK kan mijn kind helpen. Alleen IK weet hoe het ongeveer werkt bij haar en alleen IK kan haar dus in leven houden. En tsja, hier liep ik dus volledig op stuk.

Al met al was ik een beetje getraumatiseerd door de hele ervaring. Ik wilde mijn kind de weken er na het liefst bij me houden. En dan met een bloedsuiker van 20 ofzo. Zodat ze niet kon bezwijken aan een hypo. Liever een blind kind dan geen kind meer. Het is verschrikkelijk, ik weet het, maar ik heb het toen echt een keer gezegd. Een verlammende hypo-angst.

Gelukkig waren er op dat moment ook mensen in mijn omgeving die mij zachtjes attendeerden op het feit dat ik misschien niet helemaal in goede doen was!? Toen dat besef flink tot me doorgedrongen was, heb ik ingegrepen. Naar de huisarts, naar een psycholoog, naar een gespecialiseerde diabeteshulpverlener. Ik heb me op mijn werk een poosje ziek gemeld. En zo ben ik ook een cursus Mindfulness gaan doen. Ik kan het iedereen aanraden. Mindfulness is ideaal voor neuroten en/of controlefreaks. Het leert je namelijk niet de hele tijd vooruit (of terug) te kijken, maar in het ‘nu’ te blijven. Dat klinkt misschien wat wollig, maar het werkt uiteindelijk wel. Tenminste, voor mij heeft het zeker wat nuttigs opgeleverd.
Ik was voorheen nogal geneigd bij afwijkende bloedsuikers onmiddellijk te analyseren, reageren en vervolgens te voorspellen: “Oh jee, vorige keer gebeurde er dit, dan zal er nu wel weer dat gebeuren”. Op zich is dat niet verkeerd. Tenzij je dit de hele dag door doet. En dat kan heel goed gebeuren bij zoiets als type 1 diabetes. Die ziekte kan zijn als het weer: grillig en onvoorspelbaar. Zon in maart en sneeuw in april.

De ervaringen van 2,5 jaar geleden ben ik daarom maar gaan koesteren. Ik heb inmiddels een beetje vriendschap gesloten met de ziekte van mijn dochter en mijn eigen onmacht. Ik hoef ook niet steeds meer ‘het waarom’ te achterhalen. Ik geniet nu van de zonnige tijden en weet dat aan elke regenbui (meestal) ook weer een einde komt. Heel mindful. Soms…

3 Comments
Sandra Langeveld
29 mei 2016 at 21:08

Nadat mijn dochter vanavond weer onverklaarbaar naar 375 steeg voor 2e keer in 1 week, besloot ik nog eens op jouw site te lezen. Doet me altijd weer beetje goed als ik het even niet meer weet.

Heb het zelf ook ervaren….. ik meette haar ’s nachts en ze zat op 80 (nederlandse waarde 4, wij wonen in duitsland dus alles in dmol). Haar chocoladereep gegeven en ben weer gaan slapen. Toch is ze zo gezakt dat ze ’s ochtends in coma was geraakt…… 6 uur lang. Heb er nog altijd een soort van trauma van. Meet haar ook nog altijd zeker 2x per nacht… want of ze zit wat te hoog, of net op het randje en als ze goed zit en ik wordt tegen 4 uur wakker ga ik toch even meten of ze niet stiekem is gezakt……. weet niet of dit ooit nog weer over gaat. Misschien ook maar eens cursus mindfullness gaan doen:-).

    Antoinette
    30 mei 2016 at 07:59

    Hoi Sandra, jeetje, wat een schok moet dat geweest zijn! Ik heb dat gelukkig nog nooit meegemaakt (afkloppen)…Ik kan me voorstellen dat je daar niet zomaar weer overheen komt. Ik hoop dat alles nu weer goed met haar/jullie is! Enne…mindfulness kan nooit kwaad! 😉 Sterkte!

    Guusje
    25 januari 2017 at 12:51

    Beste Sandra,

    Sterkte, wat een heftige ervaringen…….ja deze blogs zijn altijd weer helpvol “in tijden van”. Misschien heb je ook iets aan de diensten van Stiftung Dianiño, vergelijkbaar met stichting D-Support in Nederland. Ken je hun al?

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *


Maak eerst dit rekensommetje (ter beveiliging) *