Overspannen

Ik zeg het maar eerlijk: ik ben een keer overspannen geweest door de diabetes van mijn kind. Dat is nu zo ongeveer 2,5 jaar geleden. Het was een vervelende periode, maar… het klinkt als een vreselijk cliché: ik ben er beter uitgekomen.
Als beginnend diabetesouder kost het wel wat tijd om je aan te passen aan de nieuwe situatie. Ineens ben je een soort ‘dokter’, de hele dag door bezig met de gezondheid van je kind. Type 1 diabetes is een ongelooflijk ingewikkelde ziekte, er valt ontzettend veel over te leren. Wat moet je allemaal doen? Waarom? Wanneer? Waarmee? In het begin denk je als goedbedoelende ouder: ik zet mijn tanden er in. Ik zal dit eitje even pellen. Ik word een geweldige alvleesklier voor mijn kind! Om dan na maanden/jaren eigenlijk tot de conclusie te komen dat, hoe goed je ook je best doet, je hebt het nooit, maar dan ook nooit, volledig onder controle. Dit kan een ontluisterende ervaring zijn. Dat was het wel zo ongeveer voor mij.

De directe aanleiding voor mijn overspannenheid was een hypo van mijn dochter. Het was geen gewone hypo, het was er eentje waar ze niet meer uitkwam. Niet dat ze bewusteloos op de grond lag, maar haar bloedsuiker bleef gewoon op plusminus 2 hangen. Ongeacht wat ik haar allemaal te drinken en te eten gaf aan snelle suikers. Dit duurde uren. En ja, op een bepaald moment raakte ik toch wel wat in paniek. Dus op naar het ziekenhuis. Daar fixen ze het wel, dacht ik.
Wat ik me van de hele ziekenhuiservaring kan herinneren, is onder meer dat de intakeprocedure giga-lang duurde. Tegen de tijd dat er besloten werd om mijn dochter op te nemen en aan een glucose-infuus te leggen, begon haar bloedsuiker vanzelf alweer wat te stijgen. Wat maakte dat ik de verpleging moest instrueren om het infuus er na een uur maar weer van af te halen om nieuwe problemen te voorkomen. Die nacht en dag erna ging er werkelijk van alles mis. De goedbedoelende verpleegsters leken zich geen raad te weten met mijn ontregelde kind. Ik moest beslissen, ik moest het doen. Het was weekend en blijkbaar is dan de benodigde diabeteskennis in een ziekenhuis niet aanwezig.
Het belangrijkste gevoel dat ik daardoor aan de hele ervaring had overgehouden was: alleen IK kan mijn kind helpen. Alleen IK weet hoe het ongeveer werkt bij haar en alleen IK kan haar dus in leven houden. En tsja, hier liep ik dus volledig op stuk.

Al met al was ik een beetje getraumatiseerd door de hele ervaring. Ik wilde mijn kind de weken er na het liefst bij me houden. En dan met een bloedsuiker van 20 ofzo. Zodat ze niet kon bezwijken aan een hypo. Liever een blind kind dan geen kind meer. Het is verschrikkelijk, ik weet het, maar ik heb het toen echt een keer gezegd. Een verlammende hypo-angst.

Gelukkig waren er op dat moment ook mensen in mijn omgeving die mij zachtjes attendeerden op het feit dat ik misschien niet helemaal in goede doen was!? Toen dat besef flink tot me doorgedrongen was, heb ik ingegrepen. Naar de huisarts, naar een psycholoog, naar een gespecialiseerde diabeteshulpverlener. Ik heb me op mijn werk een poosje ziek gemeld. En zo ben ik ook een cursus Mindfulness gaan doen. Ik kan het iedereen aanraden. Mindfulness is ideaal voor neuroten en/of controlefreaks. Het leert je namelijk niet de hele tijd vooruit (of terug) te kijken, maar in het ‘nu’ te blijven. Dat klinkt misschien wat wollig, maar het werkt uiteindelijk wel. Tenminste, voor mij heeft het zeker wat nuttigs opgeleverd.
Ik was voorheen nogal geneigd bij afwijkende bloedsuikers onmiddellijk te analyseren, reageren en vervolgens te voorspellen: “Oh jee, vorige keer gebeurde er dit, dan zal er nu wel weer dat gebeuren”. Op zich is dat niet verkeerd. Tenzij je dit de hele dag door doet. En dat kan heel goed gebeuren bij zoiets als type 1 diabetes. Die ziekte kan zijn als het weer: grillig en onvoorspelbaar. Zon in maart en sneeuw in april.

De ervaringen van 2,5 jaar geleden ben ik daarom maar gaan koesteren. Ik heb inmiddels een beetje vriendschap gesloten met de ziekte van mijn dochter en mijn eigen onmacht. Ik hoef ook niet steeds meer ‘het waarom’ te achterhalen. Ik geniet nu van de zonnige tijden en weet dat aan elke regenbui (meestal) ook weer een einde komt. Heel mindful. Soms…