Vandaag zeur ik even niet

Het is Wereld Diabetes Dag. Die vindt elk jaar plaats ter gelegenheid van de geboortedag van Frederick Banting. De man die samen met Charles Best aan de basis stond van de ontdekking van insuline in 1922. Dankzij die ontdekking is diabetes geen dodelijke ziekte meer. Bijna honderd jaar verder is er voor een type 1 diabeet nog steeds geen andere oplossing. Wat zouden we dus zijn zonder insuline? Mijn mooie kind zou hier in elk geval niet meer zijn. Insuline, het is mijn beste vriend en vijand. Het zorgt dat mijn kind in leven blijft. Maar het is ook een gevaarlijke duivel: bij verkeerde dosering een dodelijk gif.

Wij worstelen elke dag met Diabetes. Met de hypers en de hypo’s. Met de zorgen en de stress. Maar we hebben één groot voordeel. Wij wonen in het ‘rijke’ westen. We hebben een ziekenhuis in de buurt. Een behandelend medisch team dat ons bijstaat. Hulpmiddelen. Maar bovenal: we hebben die verdraaide insuline!!!

Dat dat een voorrecht is werd me op een dag in 2011 pijnlijk duidelijk. Toen zag ik voor het eerst onderstaand filmpje op YouTube. Sinds die dag denk ik daarom op Wereld Diabetes Dag niet alleen maar aan de ontdekking van insuline. Ik denk vooral ook aan de jongen Samuel in dat filmpje. Ik zou het iedereen willen aanraden om te kijken. Maar een waarschuwing is op z’n plaats. Het is echt heel zielig!

Hoe zwaar ik het getob met T1D zelf ook vind, alles kan toch altijd maar weer erger. Dat zie je aan de situatie van die arme Samuel. Het kleine beetje insuline waar z’n moeder nog aan kon komen heeft hem in leven gehouden. Maar doordat de hoeveelheid veel te weinig was, kreeg hij vreselijke complicaties. Zo schrijnend. En Samuel is helaas niet de enige. In Derde Wereld landen is er nauwelijks tot geen diabeteszorg. Duizenden kinderen sterven omdat ze niet eens juist gediagnosticeerd worden. En als er dan al een juiste diagnose is, is er meestal geen insuline en begeleiding. Een bloedglucose meter is een onbereikbare luxe. Kinderen als Samuel takelen in een paar jaar af. Hebben geen toekomstperspectief. Of sterven eenvoudigweg een vroege dood.

Eigenlijk is er nog een heel treurig aspect aan dit filmpje; namelijk het ongelooflijk lage aantal views dat dit filmpje nog maar heeft sinds 2011. Nog geen 3000 mensen wereldwijd hebben dit filmpje nog maar gezien. Hoe is dit toch mogelijk? Is Diabetes type1 misschien gedoemd altijd en overal onzichtbaar te blijven?

Op dagen als vandaag denk ik dus even niet aan mijn eigen gesukkel. Of de strijd van mijn dochter. Nee, vandaag zeur ik even niet. Ik denk aan Samuel en dat ik hem zou willen helpen…nee, adopteren! Ik wil alle kinderen met type1 in ontwikkelingslanden helpen. Ik wil een diabetes-type1-fosterparent kindje! Bestaat dat? Ik google wat in de rondte. Het fosterparent kindje kan ik niet vinden. Dan besluit ik maar om wat geld te geven aan Life for a child. En aan de Filipijnen.