Wat als…?

Er zijn van die momenten dat ik denk: “Wat als…?” Dat heb ik bijvoorbeeld als er een ramp gebeurt, zoals onlangs de aardbeving in Nepal; een afschuwelijke gebeurtenis natuurlijk voor al die mensen daar. Die kinderen. Ik wil er niet té veel aan denken.

Maar wat als er hier een ramp gebeurt? Bijvoorbeeld een overstroming. Wij wonen in het westen, dus dat zou zomaar kunnen. En tsja, dan vraag ik me toch ook altijd af: wat zijn dan de overlevingskansen van mijn dochter met diabetes? Je zou het niet vermoeden als je haar nu zou zien, een supergezond ogende puber. Maar feit is dat ze eigenlijk heel kwetsbaar is..

Stél dus dat we na die overstroming een paar dagen op het dak van ons huis moeten bivakkeren. Hoe lang kunnen we dat dan volhouden en wat hebben we daarvoor nodig? Maar vooral; hoe lang kan mijn dochter dat dan volhouden? Hoeveel dagen kan zij overleven zonder insuline? Na wat googelen vind ik het volgende: na één tot twee dagen zal er een diabetische keto-acidose optreden. (Dan verzuurt letterlijk het bloed. Keto-acidose moet snel door een arts worden behandeld, anders kan iemand in coma raken). Daarna is het een kwestie van een paar dagen tot hooguit twee weken tot ze het loodje legt….

Oké, we hebben waarschijnlijk een paar dagen op dat dak dan. Ook afhankelijk van of we de beschikking over vers drinkwater en wat proviand hebben. Wat een vreselijke gedachte!

Keto-acidose moet snel door een arts worden behandeld, anders kan iemand in coma raken

Wanneer ik over zulke dingen nadenk, vraag ik me altijd af of ik geen voorbereidingen moet treffen. Moet ik niet ergens een voorraadje insuline en spuiten bewaren? Bijvoorbeeld op zolder? Maarja, insuline is in feite maar beperkt houdbaar. Om het langdurig te kunnen bewaren moet het eigenlijk gekoeld zijn. Betekent dat dan dat ik op zolder ook een koelkastje moet neerzetten?

Ik ken mensen die zichzelf ‘Preppers’ noemen. Preppen komt van het Engelse woord ‘prepare’. Preppers zorgen dat ze voorbereid zijn op rampen die kunnen gebeuren. Ze zorgen dat ze de juiste kennis en spullen hebben om te overleven in bepaalde situaties. Sommigen hebben bijvoorbeeld een watervoorraad thuis aangelegd. Het is natuurlijk helemaal niet onverstandig om in zekere mate voorbereid te zijn. Ik geef die Preppers geen ongelijk. Maar zelf….nee, zelf wil ik dat niet doen. Misschien heel dom, maar ik wil eenvoudig niet zo leven. Ik gedraag me liever als een struisvogel. En als de wereld vergaat, wil ik zelf misschien ook maar liever vergaan.

En toch blijft die zorg om mijn diabeteskind soms knagen. Niet elke calamiteit hoeft tenslotte tot een ongekende ramp te leiden. Een paar dagen ingesneeuwd zitten hoeft voor ons, gezonde mensen, geen enorme ramp zijn. Voor mijn kwetsbare kind met diabetes kan dit echter fataal zijn. Je zou jezelf toch voor je kop slaan als je nét op dat moment de voorraad insuline niet op orde hebt! Wie komt het ons dan brengen? Wie komt mijn kind dan redden? Waarschijnlijk zou ik er zelf, met alles wat ik in me had, op uit gaan om in te breken bij de dichtstbijzijnde apotheek.

Dit alles doet me denken aan het ongelooflijke verhaal van Ernest Sterzer; een Joodse man uit Wenen met diabetes type 1 die de Holocaust wist te overleven. Ernest Sterzer belandde in 1942 in het kamp Theresienstadt, waar hij brood stal uit de bakkerij waar hij werkte. Dit brood kon hij ruilen tegen insuline van een vrouw die daarvoor een affaire aanging met een bewaker. De oorlogsjaren die daarop volgde bracht Ernest door in verschillende kampen. Steeds wist hij tóch weer aan insuline te komen. Of was er een reddende engel die zorgde dat hij het nét op tijd kreeg. Door dit alles liep zijn lichaam uiteindelijk natuurlijk wel de nodige schade op. Hij werd bijvoorbeeld een paar jaar na de oorlog blind. Maar….hij had het, wonderlijk genoeg, overleefd!

En kunnen overleven; daar gaat het om!

Noot: Het hele verhaal van Ernest Sterzer is hier te downloaden.