Loslaten
Je moet in je leven leren loslaten. Tenminste, dat zeggen de mensen die het kunnen weten. Wijze mensen, die ons vertellen hoe we gezond en gelukkig kunnen worden en blijven.
Ook ouderschap lijkt ons altijd maar deze les te willen leren. Het begint al wanneer de mensen die op kraamvisite komen je baby even willen vasthouden. En dat nét even te lang doen. Tot je het uitschreeuwt; geef terug, die baby! Ja, ik ben zo’n kloekmoeder die haar kinderen het liefst de hele dag wil knuffelen en vasthouden.
Maar, ik weet het van mezelf en ik weet dat het niet goed is. Dus, uit pure liefde voor mijn schatjes laat ik ze toch altijd maar gaan. Naar de peuterspeelzaal, naar school, naar vriendinnetjes, naar slaapfeestjes. Ik laat ze levensgevaarlijke sporten beoefenen, zoals hockey en paardrijden. Ik ben zo’n moeder die, wanneer haar kind vanuit een hoog klimrek naar mama roept, krampachtig blijft zwaaien en glimlachen. Ondertussen peentjes zwetend in de startblokken om het betreffende schatje onmiddelijk op te kunnen vangen. Maar, uit liefde leer ik loslaten. Elke dag weer een beetje meer.
Omdat het mij zo’n moeite kost ben ik, denk ik, daarom getroffen door een enorm karma. Ik kreeg een kind met diabetes in mijn leven. Diabetes is dé leerschool voor controlefreaks die niet kunnen loslaten. Ik schaar mijzelf onder die groep.
Diabetes krijg je namelijk nooit helemaal onder controle. Soms lijkt het even zo, dan heeft mijn dochter bijvoorbeeld een paar weken mooie glucosewaarden. En dan plotseling gebeurt er iets in haar lichaam en is het weer helemaal mis. Het is een mysterie af en toe.
Diabetes is dé leerschool voor controlefreaks die niet kunnen loslaten.
Zo ook de afgelopen weken op vakantie in Zuid-Frankrijk. Natuurlijk hebben wij de afgelopen jaren genoeg ervaring opgedaan om niet meteen in paniek te raken. Een heleboel snappen wij inmiddels ook. We weten dat lang stilzitten in de auto kan leiden tot hogere waarden. Ook de volgende dag nog. We weten eveneens dat veel beweging en warmte weer kan leiden tot hypo’s. Ook hebben we kennis van het feit dat insuline minder werkzaam kan worden door de hitte. Da’s best al veel, niet? Eigenlijk is het bijna altijd wel goed gegaan op vakantie de afgelopen 4 jaar. Met wat geschipper. Maar deze keer leek het allemaal toch een beetje anders.
Ja, er waren hoge bloedglucosewaarden na de autorit. Maar eenmaal op de camping in de warme zon, waren er weinig tot geen hypo’s. Eigenlijk bleven die rotte hoge waarden ons steeds maar weer achtervolgen. Met heel vervelende situaties tot gevolg. Situaties waarin mijn dochter ziek werd van de hoge waarden. Waar we op een gegeven moment ook behoorlijk wat ketonen in haar bloed maten. En waar het leek of de insuline niet meer naar behoren werkte.
Wat was er aan de hand? We kwamen er niet goed achter. Alles wat we konden vervangen hebben we vervangen; de infuussetjes, de reservoirs met insuline. We hebben haar laten spuiten met een pen, maar niets leek haar lichaam uit de hoogmodus te kunnen halen.
En nu komt dan weer het loslaten. Want ook al analyseer je je dus helemaal gek, soms kom je er niet achter. En dan is het dus een kwestie van doen wat je doen kunt en: pffffffffffff, uitademen en loslaten. Het is niet anders. Het is zoals het is. We gaan ons niets meer afvragen, we verhogen de dosering insuline met flinke hoeveelheden en wandelen ons een rotje. Bewegen helpt….meestal dan. Want nu was dus even niets meer zeker.
Vlak na thuiskomst hebben wij ons kind naar kamp gebracht. Een ponykamp voor kinderen met diabetes. Geweldig zijn die kampen. Begeleid door jongeren met diabetes. En een complete medische staf. Mijn dochter is er nu al een paar keer geweest en geniet er elke keer weer enorm van. Ze kijkt er maanden van tevoren naar uit.
Een aantal jaar geleden zou ik dit nooit gedurfd hebben; mijn lieve, ontregelde diabeetje wegbrengen en loslaten. Maar gelukkig zijn de levenslessen van het karma toch nog ergens goed voor geweest. Zelfs nu het even niet zo lekker gaat, adem ik uit en laat ik los. Uit liefde. Pfffffffffffff…..
