Zeurmoeder

Het is weer eens zo ver; onze dochter zit al dagen op onverklaarbare wijze hoog. Ze staat op met een waarde van 15 en gaat ermee naar bed. Hoe ze ook corrigeert en wat ze ook doet. Het lijkt wel of haar glucosemeter geen andere waarde meer kan aangeven. Dit tot onze zorgen en haar enorme ergernis.

Boos loopt ze rond te stampen en adviezen heeft ze vooral niet nodig! Ze kan er niets aan doen, ze doet haar stinkende best, maar haar lichaam wil gewoon niet luisteren! Zegt ze. Ondertussen denk ik: “Maar waarom zag ik je dan net toch een chocoladereep naar binnen werken?” Maar ik bijt op mijn lip.  

De laatste tijd dacht ik juist niet zoveel meer aan diabetes. Dat komt waarschijnlijk omdat mijn dochter steeds zelfstandiger wordt. Ze is nu 16 jaar en doet eigenlijk vrijwel alles zelf tegenwoordig. Ze meet en bolust, schiet op tijd d’r infuusjes in haar buik en vult de insuline bij in haar pomp. Alleen de voorraden bijvullen mag ik nog doen.

Afgelopen zomer is ze zowaar helemaal zelf op vakantie geweest. Oké, bijna zelf dan; samen met een vriendinnetje naar een camping waar wij eerder met haar geweest waren. Maar toch! Bijna 3 weken heeft ze alles zonder ons geregeld. En dat is een belangrijke mijlpaal geweest. Voor haar, maar zeker ook voor ons. Ze heeft bewezen dat ze het kan. En wij hebben laten zien dat we genoeg vertrouwen in haar hebben om haar los te kunnen laten.

Ik zie haar rollen met haar ogen als ze zegt: “Jaaahááááá…” En ik weet dat ze me een ongelooflijke zeurmoeder vindt.

Maar eenmaal weer thuis slopen er, ondanks haar zwaar bevochten zelfstandigheid, toch weer bepaalde gewoontes in onze omgang met elkaar en haar diabetes. Ze is natuurlijk gewoon nog steeds een enorme puber. Vaak lijkt ze het doodnormaal te vinden dat ze op 12 of 15 zit. Het lijkt haar niks te kunnen schelen. Ze is een puber die gewoon wil doen waar ze zin in heeft. En dus ook lekker wil snoepen. De onverschilligheid druipt er soms van af. En omdat ik niet wil dat ze over een paar jaar blind is of andere enge complicaties krijgt, ga ik me er toch weer mee bemoeien soms. Dan ga ik haar weer ‘helpen herinneren’…

En dat ‘helpen herinneren’ is toch wel een dingetje, vind ik…Ik wil het niet doen, omdat ik vind dat ze nu best zelf aan alles kan denken. En zij vindt het zo ontzettend irritant. Zo’n moeder die roept dat ze haar druivensuiker en koeken in d’r tas moet stoppen als ze weggaat. Of nog vervelender: die zegt dat ze moet meten of bolussen. Ik zie haar rollen met haar ogen als ze zegt: “Jaaahááááá…” En ik weet dat ze me een ongelooflijke zeurmoeder vindt. En ergens vind ik dat zelf ook. Maarja, denk ik dan; wat anders? Ze doet het anders soms gewoon niet. En dan? Torenhoge bloedsuikers?
Zo houden we elkaar soms gezellig in een ouder-en-puber-met-diabetes-houdgreep…

We mogen ons er dus vooral niet mee bemoeien. En zoals ik al schreef, kost dat soms best wat moeite. Maar we hebben stappen gemaakt en in het algemeen gaat het eigenlijk steeds beter. Mits alles goed gaat…

De rust is namelijk helemaal weer verdwenen als het niet goed gaat. Zoals nu. Zelfs haar eigen onverschillige puber-houding is even weg, omdat ze beseft dat het nu echt even allemaal niet zo lekker meer zit. En dat het zo niet al te lang moet duren. De afgelopen dagen is ze niet meer beneden de vijftien geweest en uiteraard voelt ze zich daardoor ook fysiek niet lekker. Wat de oorzaak is? Geen idee; misschien is het hormonaal. Maar één ding is zeker; het is frustrerend! Onze dappere dochter doet nu ineens wél haar best; ze denkt na en bolust dubbele hoeveelheden. Maar niks lijkt te werken en dat maakt natuurlijk machteloos. En boos! Zó boos dat juist ook wij vooral uit de buurt moeten blijven. Alles wat wij zeggen is toch onzin. En suggesties zijn al helemaal niet welkom.

Zo voelen we ons allemaal even machteloos, verdrietig en gefrustreerd. En helemaal als ik die bikkel-die-niemand-nodig-heeft ‘s avonds tanden zie poetsen. Terwijl de tranen over haar wangen stromen.

Lees hier ook nog even over mijn handige app-idee!  >>>