Diabetes en pubertijd

Hoi Marije,

Mijn kind is in de pubertijd. Dat had even een aanloopje nodig, maar de transformatie is nu duidelijk aan de gang. Haar lichaam verandert en haar suikerspiegel verandert gezellig mee, vele malen per dag. Hormonen gieren als raceauto’s door haar lijf.

Wat me eigenlijk opvalt, is dat ze nu nog zo lief en gezeglijk is. Ik weet echter dat dit niet zo blijft, ik weet dat ze straks in opstand zal komen. D’r grenzen zal willen verkennen. En dat ze haar ouders echt oerstom en mega-suf zal gaan vinden. Ik wacht op het moment (die ik wist dat zou komen ;-)) dat ze me vol verachting zal aankijken, hysterisch zal gaan gillen en met deuren zal slaan.

“Zal ze gaan meedoen met de comazuipspelletjes van haar toekomstige vrienden en vriendinnen?”

Ik ben er op voorbereid, dus wellicht zal het leed allemaal wel te overzien zijn. Maar, waar ik me niet op kan voorbereiden is: hoe zal het gaan met haar diabetes? Zal ze haar bloedsuiker nog blijven meten? (Dat doet ze nu namelijk nog heel braaf). Zal ze de grenzen van haar fysieke kunnen willen opzoeken? En dan mijn grootste schrikbeeld: alcohol; zal ze gaan meedoen met de comazuipspelletjes van haar toekomstige vrienden en vriendinnen? Dronken ergens in slaap vallen om vervolgens in een diepe, dodelijke hypo te zakken? Dit verzin ik niet, dit zijn dingen die soms gebeuren. Uitgaan, discotheken, nachtleven en alcohol. Het zijn allemaal enorme schrikbeelden voor me. Ik kan me tenslotte nog redelijk goed herinneren hoe ik zelf als puber was.

Ik stel me ook voor dat ze niets meer zal willen delen met me, en zeker geen informatie meer over haar diabetes. Dat ik ’s nachts haar kamer zal insluipen om stiekem haar glucosemetertje te checken. Gewoon een puber opvoeden is meestal al een uitdaging, maar een puber met diabetes heeft natuurlijk een wapen om z’n ouders volkomen lam mee te slaan.

Marije, jij bent ervaringsdeskundige, hoe ging dat met jou in je pubertijd? Hoe hebben jouw ouders dit overleefd? En hoe zou jij het doen met je puberkind als je in mijn schoenen stond?

Ha Antoinette!

Ervaringsdeskundige…nou… Ik ben wel puber geweest, maar niet het met deuren smijtende, woest feestende type. Ik was meer het dramatische, vegetarische, politiek geïnteresseerde type dat zichzelf uitgebreid beklaagde in diverse dagboeken. Ik hoorde er niet bij (goh…)
Niet wat kleding betreft, niet wat muzieksmaak betreft, niet wat interesses betreft. Puisterige leeftijdgenoten afslobberen achter de disco en dronken worden van een bessen, nou nou! Ik vond het irritant dat mijn leeftijdsgenoten ´met iemand geweest waren´ of ´iemand gehad hadden´ terwijl ze bedoelden dat ze, al dan niet met tong en gefriemel, iemand gezoend hadden. Maar ja, ik hield mijn tas aan het handvat vast, en dat vonden mijn klasgenoten dan weer debiel. Dat hele gedoe met seks heb ik bewaard tot de jongens ruimschoots de kans hadden gehad om te oefenen. Mijn moeder zei eens tegen me dat dat typisch was voor diabeten: wat later met alles. Omdat ze het zo druk hadden met hun suiker. Ze had dat ergens gelezen. Fluttheorie. Ik was gewoon laat.

Ik zoende niet, ik las. Vast ook wel over zoenen. Boeken, boeken,  boeken! Tot ver na wat mijn ouders bedtijd vonden. Lezen was trouwens helemáál niet cool. Maar ik was ook niet cool of rebels. Ik at wel eens een zak snoep in een keer leeg, maar meer ook niet. Voor de rest at ik ´s ochtends twee boterhammen, ´s middags twee boterhammen, en tussendoor dingen als appels en Evergreens. Ik ben opgegroeid met het puntensysteem en ging pas veel later over op het grammensysteem. Een boterham was 4 punten, een cracker 2. Dat was makkelijker dan gewoon koolhydraten tellen, blijkbaar… Er stonden dingen in die ik nooit at (´Mam, wat is Bebogeen?´), en de dingen die ik at stonden er vaak niet in. (Tófuburgers???) Mijn moeder zocht het allemaal voor me uit. Op schoolreisjes kreeg ik lijstjes mee met punten van typisch schoolreisjesvoedsel. Ik at suikervrij, tot ontdekt werd dat dat eigenlijk helemaal niet gezond was. Echte hagelslag! Het mocht! Hoera! Op school kocht ik wel eens een koek in de schoolkantine, of een beker choco-afwaswater…op mijn middelbare school had je trouwens geen snoepautomaat en er was geen supermarkt in de buurt. Ik spoot eerst twee keer per dag, en later vier keer per dag. Mijn pen en meter nam ik mee naar school, maar ik kan me niet herinneren dat iemand daarvan opkeek. Ik vertelde leraren en vrienden over het hoe en wat van diabetes, maar in de praktijk regelde ik mijn suiker op school zelf.

“Ik heb als tiener een aantal keren in het ziekenhuis gelegen omdat ik totaal ontregeld was”

Het eerste jaar van de middelbare school fietste ik naar school. Iets van 10 kilometer was het. Later mocht ik met de bus, dat vonden mijn ouders toch veiliger. Mijn bloedsuikers gingen alle kanten op, maar ook voor ik ging puberen was ik al moeilijk instelbaar en dat ben ik nog. Ik heb als tiener een aantal keren in het ziekenhuis gelegen omdat ik totaal ontregeld was – op de kinderafdeling! Dat duurde dan zo´n twee weken – nu zou dat poliklinisch gebeuren, denk ik. Een keer werd een vriendin van me opgenomen terwijl ik ontregeld in het ziekenhuis lag. Ze was in een diabetische coma geraakt. Dat maakte indruk! Ik vond dat een beetje dom, en heel erg eng.

Mijn ouders moedigden me aan uit te gaan, puberdingen te doen. Ze stimuleerden me naar diabetenkampen te gaan en leeftijdsgenoten met suiker te leren kennen. Ik weigerde. Een keer is het ze gelukt. Mijn diabetische leeftijdsgenoten waren net zo erg als mijn klasgenoten. Roken, drinken, seks en harde muziek was het enige dat ze boeide. Ik belde mijn oom en tante die in de buurt woonden, en heb daar de rest van het weekend doorgebracht. Veel gezelliger.

Ik hoop voor jou dat je dochter niet zo´n anti-puber wordt als ik was. Want wat hebben mijn ouders zich toen zorgen over me gemaakt! Toch waren ze er altijd voor me. En ik denk dat dat het belangrijkste is, als ouder van een diabetisch kind. Volgens mij is jouw dochter een verstandig kind, en ze heeft een goede band met haar ouders, toch? Die blijft wel. Als er echt iets is, weet ze jullie te vinden. Je rol als ouder zal passiever worden. Je kind wordt haar eigen diabetesmanager. Net nu! Of juist nu. Misschien wordt ze wel een wilde puber. Misschien glijdt ze een paar keer uit en valt het voor de rest erg mee. Een ding: straf haar alsjeblieft niet. Ook niet als ze wél buiten westen op de poli belandt. Laat haar haar eigen fouten maken. Die diabetes is al straf genoeg.

Marije (38, schrijver, vertaler) heeft sinds haar 4e jaar diabetes.

Handige tips zijn te vinden op: Mijn tiener heeft diabetes.