Overgeven

Afgelopen maandag kwam ik eerder thuis. Ik ga eigenlijk nooit zo vroeg naar huis, maar heel toevallig was ik die dag wat eerder op mijn werk begonnen. En dat was een heel gelukkig toeval, bleek later. Ik was net binnen toen mijn oudste dochter ook thuiskwam. Eigenlijk zag ik al meteen aan haar gezicht dat er iets mis was. Ze zag grauw, met rondom haar mond een donkere schaduw. Maar omdat ze net van de manege teruggefietst kwam, dacht ik dat het misschien gewoon vuil was. Totdat ze begon te praten: “Ik ben misselijk, mam, ik voel me helemaal niet lekker!” Ze liep naar binnen en ging gelijk op de bank liggen. “Heb je al gemeten?”, vroeg ik natuurlijk meteen. Nee, daar had ze nog niet aan gedacht. Er bekroop me een ongerust gevoel en ik pakte snel haar meetsetje. En inderdaad, ze zat behoorlijk laag in haar bloedsuikers; een waarde van 2.8. Ik keek meteen even op haar pomp. Daarop zag ik dat ze nog een aanzienlijke hoeveelheid actieve insuline in haar lichaam had. “Je moet echt even wat eten nu, schat”, zei ik tegen haar. “Wat zal ik halen?” “Ik wil helemaal niks eten!”, riep ze uit. “Ik ben supermisselijk!” Shit, dacht ik, wat nu? Ik maakte snel een glas limonadesiroop. Snelle koolhydraten waarvan ik hoopte dat ze dat wel zou nemen. Met moeite kwam ze overeind en dronk braaf het glas leeg. Maar helaas, nog geen minuut later vroeg ze om een teiltje omdat ze nu nóg misselijker was. Ik gaf het haar snel en jahoor; in een paar grote golven kwam daar weer de limonade naar buiten. En niet alleen de siroop, maar ook nog een hele hoop andere vloeistof die ik niet kon duiden.

Ze zag grauw, met rondom haar mond een donkere schaduw.

Haar gezicht zag nu nog witter dan wit. En het mijne op dat moment waarschijnlijk ook. Want als er iets toch wel alarmerend is, is het een hypo in combinatie met braken. Ik wist dat het er nu even op aan zou komen. Dat de kans groot was dat ze onderuit zou gaan als ik er niet snel wat in zou krijgen. Ik dreigde dus maar: “Lieverd, als je nu niks eet, moet ik waarschijnlijk het ziekenhuis bellen, of dan moet ik straks Glucagen bij je spuiten en dat wil ik geen van beide.” Ik pakte een rol druivensuiker en een glaasje water en liet haar weer rechtop gaan zitten. Gelukkig voelde ze zich ietsje minder misselijk nu omdat ze haar maag geleegd had. “Ik voel nu ook dat ik laag zit”, zei ze. “Zonet kon ik dat niet voelen door de misselijkheid.” Ik gaf haar dextro, afgewisseld met hele kleine slokjes water. Heel veel dextro’s, en die bleven er godzijdank in! Ondertussen liet ik haar zoveel mogelijk praten, in de hoop dat ze ook daardoor niet knock-out zou gaan.

Zo zaten we op de bank samen. Ik voerde haar suiker en water en stelde vragen. Het waren best spannende minuten. Maar het ging gelukkig goed! Na ongeveer een half uur zag ik weer wat kleur op haar gezicht verschijnen. Nog een kwartiertje later besloten we maar weer even te meten. 4.2. Nog steeds wat aan de lage kant, maar geen hypo meer; gelukkig! En toen ze vervolgens vroeg: “mam, mag ik nu een geraspt appeltje?”, wist ik dat we het ergste weer gehad hadden. Diepe zucht…Gelukkig dus ook geen buikgriep, maar gewoon iets verkeerds gedronken. Die vreemde vloeistof die ik had gezien bleek namelijk ijskoffie te zijn die ze van een vriendinnetje had gekregen. Waarschijnlijk was dat de oorzaak geweest. Tsja…

Wat me achteraf nog wel bezighield was het volgende: wat als? Het was eigenlijk zó toevallig dat ik er op dat moment was. Normaal gesproken zou er niemand thuis zijn geweest. En dan? Haar telefoon had ze op dat moment ook niet, die had ze uitgeleend aan haar zusje. Zou ze in staat zijn geweest om onze huistelefoon te pakken? Mijn nummer in te toetsen? Zou ze toch op het idee zijn gekomen om te meten? Suiker te nemen? Het is een bekend verschijnsel dat een flinke hypo je denkvermogen aantast. Kortom: wat zou er dan zijn gebeurd? Ik wil er eigenlijk niet aan denken, maar het is toch belangrijk. Er kan eenvoudigweg niet altijd iemand bij haar zijn. Soms is ze alleen. En kan ze zich beroerd voelen. Voorlopig ben ik nog niet verder gekomen dan dat ze haar telefoon nooit meer mag uitlenen. En voor de rest blijft het misschien dan toch een kwestie van loslaten en…overgeven!