Diabetes en verjaarspartijtjes
Niet alleen slaapfeestjes en schoolreisjes vond ik een paar jaar geleden altijd een ‘gedoe’, ook verjaardagspartijtjes waren in het begin een echte opgave. Wanneer mijn dochter thuis kwam met zo’n vrolijk roze envelopje zonk de moed me vaak al in de schoenen.
Het kostte werkelijk uren aan voorbereiding om mijn kind veilig naar zo’n feestje te laten gaan. Voorafgaand meestal een telefoongesprek met de betreffende ouders. Ik nam de planning van de middag helemaal met ze door. Waar gingen ze heen, wat gingen ze precies doen, wat waren de plannen betreffende het snoepen en het eten? Dat die ouders aardig tegen ons bleven was in die tijd misschien een klein wonder. Vervolgens maakten we met dochterlief een plan: “Oke, voor die taart spuiten we zoveel eenheden, op die en die tijdstippen meet je je bloedsuiker en dan bel je ons op dat tijdstip”. Omdat onze dochter toen nog geen insulinepomp had moesten we altijd nauwkeurig bedenken wanneer ze zou spuiten voor welk snoepgoed. En omdat er op zo’n feestje meestal ook een activiteit gepland was, moesten we in onze overwegingen, ook rekening houden met alle beweging die ze zou krijgen. Vaak gingen we ook tijdens het feestje nog even langs om te checken en te spuiten.
Maar dat was nog niet alles. Het was ook nodig om de ouders van tevoren nog te instrueren. Zonder ze al te bang te maken moesten we ze toch altijd wel even waarschuwen voor bepaalde gevaren die op de loer lagen. Onze ervaring was immers dat de meeste mensen bij diabetes nog steeds alleen maar denken aan die oude tante die beter geen gebakje kan nemen. Niet aan een kind dat de hele dag z’n bloedsuikers onder controle moet zien te houden en knock-out kan gaan bij een vergissinkje in z’n dosering insuline.
Ik denk nog wel eens terug aan al die lieve ouders die onze bezorgde instructies allemaal braaf aanhoorden. En er waren zelfs goedbedoelende ouders die vol trots ‘appeltaart zonder suiker’ voor mijn kind hadden gekocht. Iets wat wij toen eigenlijk alleen maar extra lastig vonden qua koolhydratenberekening. En ons kind vond het niet te vreten natuurlijk. Toch vind ik het dapper dat ze altijd maar weer ons kind uitnodigden en meenamen.
Gaandeweg werden onze deviezen in dit soort situaties overigens wel steeds bondiger: “Gaat ze raar doen, stop er dan zo snel mogelijk suiker in en bel ons!”. Daar waar ik vlak na de diagnose zelfs nog wel eens meeging op zo’n partijtje, werden wij in de loop der jaren gelukkig steeds meer ontspannen in het omgaan met dit soort dingen.
Ongeveer twee uur later werden wij opgebeld door de moeder van het jarige vriendinnetje. Ze waren in het bos met de kinderen en er was wat gebeurd!
Toch bleef ik me altijd wel een beetje die overdreven bezorgde ouder voelen. Ik kon ook echt andere ouders – die het wat allemaal wat losser benaderden – benijden. Tot die keer dat we die andere kant eens van dichtbij mochten meemaken.
Het betrof een partijtje waar onze jongste dochter naar toe ging. Het vriendinnetje was toevallig een dochter van goede kennissen van ons. Daar werd ook een jongetje met diabetes afgeleverd. Met de mededeling dat hij gewoon taart mocht omdat z’n moeder hem al een flinke shot insuline had gegeven. Verder niets. Geen druivensuiker, geen meetsetje, geen instructies aan de ouders van de jarige. Ik weet nog hoe vreemd ik dat allemaal vond toen ik mijn dochter daar bracht, maar ik wilde me er verder natuurlijk niet mee bemoeien.
Misschien had ik dat achteraf bezien wel moeten doen. Want ongeveer twee uur later werden wij opgebeld door de moeder van het jarige vriendinnetje. Ze waren in het bos met de kinderen en er was wat gebeurd. In eerste instantie dacht ik dat er wat met mijn jongste dochter was, dat ze uit een boom was gevallen of iets dergelijks. Maar nee, het ging om het jongetje met diabetes. De kennis belde ons omdat ze zijn ouders niet kon bereiken. Het jongetje deed vreemd, was versuft en leek maar half bij bewustzijn. Wat moest ze doen? Nee, ze had geen suiker, alleen maar yoghurtdrankjes. Afijn, paniek in de tent dus. Uiteindelijk heeft de vader van het jarige meisje het jochie op z’n rug genomen en is gaan rennen naar een restaurantje verderop in het bos. Daar hebben ze toen stroop in zijn wangen gesmeerd en een ambulance gebeld. Die nam hem mee naar het ziekenhuis. Vreselijk voor het jongetje, natuurlijk. Maar iedereen was ontdaan, de kinderen huilden, en het feestje was verpest.
Tsja, er was niet van tevoren besproken dat de taart pas na het spelen in het bos geserveerd zou worden. Dus, mede door al het rennen was de extra grote hoeveelheid insuline te vroeg in het lichaam van het arme joch vrijgekomen. Gelukkig is het allemaal goed gekomen, maar het was voor alle betrokkenen een heel vervelende gebeurtenis. Al heeft het mij toen wel wat geleerd. Ik dacht altijd dat ik misschien toch wat overbezorgd was. Maar gelukkig hebben we, mede door onze zorgvuldigheid, een situatie als deze nooit hoeven hoeven meemaken. Tot nog toe dan. Inmiddels heeft onze dochter zelf een hoop diabetes-taken overgenomen van ons. Ze denkt zelf bij alles goed na en handelt slim. Maar ik hou nog steeds niet zo van verjaarspartijtjes…
