Een puber met diabetes type 1
Mijn dochter is een puber nu. Een echte puber. En ik moet zeggen; dat valt niet altijd mee.
Het is ook allemaal wel erg snel gegaan; in anderhalf jaar tijd is ze van het kind dat ze was, uitgegroeid tot een mini-vrouwtje. Dat overigens wel een stuk boven mij uittorent tegenwoordig. Een prachtig zwaantje. Maar ook steeds vaker een onbekende. Een onbereikbaar wezen dat met oordoppen in en een scherm voor d’r neus op de bank zit. Zonder mij een blik waardig te keuren. Want ouders zijn in haar ogen ontzettend stom geworden.
Alleen haar vriendinnen zijn belangrijk momenteel. En meedoen. Erbij horen. Zo had ze laatst een sportdag op het water met school. Ze gingen waterfietsen. Een aantal jongens had toen bedacht dat het leuk was om de meiden in het water te gooien. Dochter wist niet hoe snel ze d’r pomp af moest doen; ze wilde net als de anderen in het water gegooid worden. Liever het koude water in dan vanwege haar diabetes te worden overgeslagen. Dat zijn zo van die keuzes die ze nu maakt.
En feestjes, alsmaar zijn er van die feestjes waar ze naar toe wil. Voor ons als diabetes-ouders betekent dat niet alleen het langer opblijven om het schatje weer op te halen, maar ook vaak gedoe in de nacht. Zo was er vorige week een feestje waar de jarige ‘speciaal voor mijn dochter’ Jills 0% had gekocht. Ontzettend schattig natuurlijk, ware het niet dat de 0% op de alcohol van het drankje slaat en niet op de koolhydraten. Dochter had er dus heerlijk een paar flesjes van gedronken en zat toen ze thuiskwam dus ook ‘heerlijk’ op high. En dat betekent op dat moment zeker een halve nacht werk en zorgen. Maar ach, ik had ook wel met mijn dochter te doen eigenlijk. Ze had echt d’r best gedaan om het goed te regelen en daarom was dit dus ook een grote teleurstelling voor haar.
Ontzettend schattig natuurlijk, ware het niet dat de 0% op de alcohol van het drankje slaat en niet op de koolhydraten.
Sowieso doet ze momenteel enorm d’r best om te bewijzen dat ze alles zelf kan nu. Mevrouw heeft zelfs een baantje; elke zaterdag staat ze in de kaaskraam op de markt d’r eigen geld te verdienen. Om te sparen voor een nieuwe telefoon. Maar ook voor later, als ze ‘op roadtrip’ gaat met haar vriendinnen. Want dat is haar droom. Haar drang naar vrijheid is ongekend tegenwoordig! Ik vraag me af of dit misschien ook met haar diabetes te maken heeft.
Diabetes type 1 is natuurlijk toch een beetje een gevangenis. Het is er altijd. Je moet er altijd aan denken, altijd mee bezig zijn. Je hebt er nooit eens een dag vrij van. Laatst las ik hier nog een mooi blog over. Over een meisje dat als tiener een zogeheten diabetes-burnout had en er even helemaal niets meer aan deed.
Gelukkig heeft mijn dochter daar op dit moment geen last van. Ze wil juist ook wat betreft haar diabetes graag bewijzen dat ze het goed zelf kan regelen allemaal. Ze meet, ze bolust, ze denkt na en laatst ging ze zelfs alleen naar de diabetesverpleegkundige om haar pompstanden door te nemen. Alsof ze zo haar vrijheid wil veroveren!
Ik mag van haar ook niets meer zeggen. Daar waar ik gewend was om haar te herinneren aan bijvoorbeeld het bolussen, bijt ik nu op mijn lip. Voor mij is het door al die jaren een tweede natuur geworden om te denken aan koolhydraten, insuline en bloedsuikers. Dus ik kan dat niet negeren. Maar dochterlief wil zo graag bewijzen dat ze het kan! Dus zeg ik niets. Al voel ik soms kramp, zorgen en lichte paniek als ze weer eens vrolijk wegfietst naar de manege. Heeft ze wel gemeten? Zit ze niet te laag? Heeft ze wel druivensuiker en eten bij zich?
Maar ik zeg nog steeds niets. Want als mijn kind zó haar best doet om te laten zien dat ze het kan, dan verdient ze ook dat vertrouwen. Dus zwaai ik lachend naar haar als ze wegfietst. Mijn (soms) onuitstaanbare, boze puber die haar ouders mega-stom vindt. Mijn baby. Ik ben ongelooflijk trots op haar.
Handige link: mijn tiener heeft diabetes
