Huis (bijna) in de fik, maar hoe zijn de bloedsuikers?
Het was alweer een tijd geleden dat partner en ik samen een weekendje weg waren. In voorgaande jaren durfden we nooit al té ver weg te gaan, maar nu waren we er klaar voor.
We gingen dus naar Berlijn. Beide dochters zouden gaan logeren. Deels bij de buren en deels bij vriendinnetjes. Alhoewel het de oudste ook wel erg leuk leek eens met vriendinnen helemaal alleen in ons huis te zijn. Of dat dan mocht. Na wat overleg besloten we dat dat maar eens een keer moest kunnen. Uiteraard werden daar eerst de nodige afspraken over gemaakt; er zouden twee vriendinnen komen eten en logeren. En ze zouden gewoon thuis blijven en verder geen gekke dingen doen. Dat was alles. Maar aangezien onze puber verduiveld goed is in het oprekken van grenzen zag de afspraak er na een week alweer wat anders uit. Er zouden nu drie meisjes komen logeren én nog een paar extra vrienden komen eten. Die vrienden zouden op tijd naar huis gaan. Verder écht niets geks!
Ik waarschuwde mijn dochter voor Project-X-achtige toestanden en sprak met de buurman af dat hij de boel een beetje in de gaten zou houden. Verder moesten we haar maar vertrouwen. Voor de zekerheid besloot ik nog wel de avond van tevoren om alle drank te verstoppen. Als er dan al stiekem gedronken zou gaan worden, dan niet van onze voorraad! Een klein flesje Wodka liet ik staan, gevuld met water weliswaar. Dat dan weer voor de grap.
Berlijn was heerlijk. De reis was goed verlopen en het hotel een klein paradijs. Het lukte me zelfs redelijk goed alles thuis even helemaal een beetje te vergeten. Tot ik de tweede avond een foto van de buurman binnenkreeg via WhatsApp. Op de foto was de stoep voor ons huis te zien. En die stoep stond werkelijk bomvol met fietsen! Ik probeerde ze te tellen op de foto, wat nog niet zo makkelijk was. Oh jee! Zou alles wel goed gaan daar? Uiteindelijk besloten we maar om er verder niets mee te doen. En op een enge droom na, die nacht, lukte het me toch aardig alles weer los te laten.
Eenmaal weer terug in Nederland was het natuurlijk heerlijk de kinderen weer in goede gezondheid aan te treffen. En we kregen het zowaar voor elkaar om niet meteen en niet al te nadrukkelijk te informeren naar de glucosewaarden van oudste dochter.
Op de foto was de stoep voor ons huis te zien. En die stoep stond werkelijk bomvol met fietsen!
Die had overigens nogal wat andere verhalen te vertellen. Het was allemaal heel goed gegaan met de logeerpartij, vertelde ze. Er waren wel wat meer mensen komen eten, ja, maar die waren allemaal op tijd naar huis gegaan. Slechts één jongen was wat langer gebleven. En samen met hem en de drie logeermeiden hadden ze toen bedacht dat het wel leuk zou zijn marshmallows te roosteren boven een vuurtje. We hadden tenslotte een vuurkorf. Maar om dat dan weer in de tuin te doen, dat was dan een beetje saai. Nee, veel leuker was het om dat op ons dakterras te doen! De vuurkorf werd dus naar boven gesleept en boven op de houten vlonders van het dakterras gezet. Dat die metalen plaat er ook nog onder hoorde te liggen, tsja, dat leek dan op dat moment niet zo belangrijk.
Het vuurtje werd flink opgestookt en de marshmallows erboven gehangen. Gezellig!
Inmiddels was het een uur of half twee ‘s nachts toen de buurman wakker werd. Niet van luidruchtige stemmen, maar van het geknetter van vlammen. Hoge vlammen. Boven die houten vlonders. Uiteraard betekende buurman’s ontwaken het einde van het sfeervolle pubersamenzijn op ons dakterras. En gelukkig bleef hierdoor de schade beperkt. Ons huis brandde niet af. Het enige dat nu nog aan die gezelligheid herinnert is een hoopje as op ons terras en de roetvlekken op onze nieuwe tuinkussens.
Maar hoe zat het met dochters bloedsuikers dat weekend? Ik kon het helaas toch niet laten stiekem even op haar metertje te gluren. (Sorry schat, als je dit ooit leest). En ik zag dat er op de avond van het etentje een waarde van 33 was geweest. Maar ik zag ook dat mijn dappere dochter dit zelf had opgelost. Dat ze elke 2 uur daarna had gemeten. Steeds een lagere waarde. Helemaal zelf heeft ze die avond haar last gedragen en haar probleem opgelost. En dat ontroerde me dan weer. Toen we uiteindelijk toch naar haar diabetes informeerden vertelde ze hier niets over. Dat hebben we dus maar zo gelaten…En dat Wodka-flesje gevuld met water? Dat stond er ook nog gewoon. Onaangeroerd.
