Geachte professor Roep,

Laatst hoorde ik ‘s nachts een interview met u, professor Roep (wereldwijd een van de belangrijkste onderzoekers naar de genezing van diabetes) op de radio. Ik heb in stilte zitten luisteren en ik moet zeggen: ik was best onder de indruk. Vooral van uw verdediging van de wat heftiger methodes om mensen met diabetes te genezen. Ja, te genezen!!
Het verhaal zoals ik het begrepen heb (u mag me corrigeren) gaat zo: er was een keer iemand in Brazilië. Die had type 1 diabetes én kreeg leukemie. Om die leukemie te behandelen is toen met chemokuren zijn hele immuunsysteem plat gelegd. En wat blijkt? Als een soort van bijverschijnsel is later zijn diabetes genezen. Zijn immuunsysteem is als het ware ‘gereset’ en de insulineproducerende betacellen zijn:
1. uit hun schuilplaats tevoorschijn gekomen, en…
2. weer aan het werk gegaan.
Voilà, de diabeet is geen diabeet meer!
Naar ik begrijp zijn er in Brazilië hierna meerdere van dit soort experimenten geweest met zeer goede en hoopgevende resultaten. Er lopen daar nu kinderen rond die al jaren niet meer spuiten.

U vertelde in het interview dat er volgens de huidige opvattingen op dit moment geen sprake kan zijn van chemobehandelingen voor (nieuw gediagnosticeerde) kinderen of mensen met diabetes. Dat is echt een taboe. De hedendaagse behandeling van diabetes is er nu eenmaal op gericht om mensen zo goed mogelijk in leven te houden met insuline. En u durfde dat op de radio zomaar ter discussie te stellen. Ik vind dat heel bijzonder. Het zegt mij dat u echt helemaal begrijpt hoe het leven van een kind/volwassene met diabetes is.
U gaf ook aan dat, naast alle complicaties die vroeg of laat kunnen of gaan optreden, ook gewoon het leven zelf met type 1 diabetes gevaarlijk kan zijn. En ja, het is juist dát besef dat soms het leven met diabetes zo zwaar maakt!
U snapt het, meneer Roep, en u heeft een missie; u wilt genezen! U heeft een soort methode ontwikkeld waarmee u het afweermechanisme kunt corrigeren van iemand met type 1. En het klinkt ook helemaal niet als een gevaarlijke chemo; gewoon iets met vitamine D3. Het klinkt eigenlijk bijna een soort van gezond. Hoe moeilijk kan het zijn?

Om die leukemie te behandelen is toen met chemokuren zijn hele immuunsysteem plat gelegd. En wat blijkt? Als een soort van bijverschijnsel is later zijn diabetes genezen.

Meneer Roep, u krijgt misschien wel dagelijks brieven en mailtjes van ouders zoals ik. Ik wil u natuurlijk helemaal niet opjagen, maar oh, wat zou ons leven veranderen wanneer u ons kind geneest! Voor mijn kind: nooit meer prikken in die vingers. Nooit meer die rotinfuusjes om de dag in haar buik schieten; steeds weer op zoek naar een niet-gebruikte plek. Nooit meer hoeven nadenken over koolhydraten en eten, over koekjes en beweging. Nooit meer dat stomme gedokter met haar eigen lijf. Gewoon zorgeloos de deur uit rennen zonder druivensuiker en meetsetje.
Voor al die ouders: eindelijk rustig slapen ‘s nachts. Er kan natuurlijk nog steeds van alles gebeuren: een inbraak, een ontploffing, een verzakking of wat dan ook. Maar je kind kan niet meer bezwijken aan een hypo. Nooit meer zorgen om blindheid, nierproblemen of andere toekomstige complicaties. Zonder stress je kind kunnen laten gaan op schoolreisjes, zomerkampen, slaapfeestjes en andere narigheid.

Ik moet zeggen dat wij wel een beetje op u rekenen nu. Al was u een beetje dubbel in uw uitlatingen, vond ik. Aan de ene kant klonk u heel enthousiast en overtuigd; u gaat gewoon type 1 diabetes genezen en daar bent u al heel ver mee. Aan de andere kant zegt u: “Hoho, rustig aan, niet allemaal gelijk langskomen nu, het kan nog wel even duren voor het zover is.” Dat snap ik natuurlijk wel, maar toch kom ik graag eens langs met mijn dochter. Dat u haar alvast een beetje kent, dat u misschien vast kunt nadenken over de juiste dosering vitamine-D3-chemokuur voor haar frêle postuurtje.

Professor Roep, ik moet u wat bekennen. Enige tijd geleden stond ik in een winkel en plotseling hoorde ik een heel bekende stem. Ik keek in de richting van waar de stem kwam en ik zag een man die mij zeer bekend voor kwam. Na enig denkwerk wist ik het: u was het! Ik stond op een paar meter afstand en ik dacht: “Zal ik u aanspreken? U vertellen van mijn dochter en hoe dankbaar en blij we zijn met uw inspanningen?” Ik heb het niet gedaan, omdat ik u liever uw vrije tijd en privacy gunde. En natuurlijk uw ontspanning. Want dat heeft u natuurlijk ook heel hard nodig. Om uw grootse missie te voltooien. Beste professor Roep, we blijven hopen en heel hard duimen!