Zomaar een week in april

Het is al een paar weken aan de gang…ik maak me zorgen om mijn kind. Ze is anders. En ik kan er niet echt een vinger achter krijgen. Ik heb alleen zo’n onbestemd gevoel dat er iets niet klopt. Een paar dagen geleden nog waren we in het zwembad. Ik zag haar zitten op de kant en plotseling viel het me op dat haar schouderbladen zo uitstaken. “Vind je haar ook niet erg mager geworden?” Vroeg ik aan de buurvrouw die met ons mee was. Maar die zag niets bijzonders.

Ook lijkt het of haar stem anders klinkt, gek genoeg. Zelfs mijn moeder merkte het laatst op: “Dat kind is niet zichzelf”. Lusteloos en moe is ze ook. Zelfs toen we laatst met een paar van haar vriendinnetjes naar het Muiderslot gingen. Ze leek er niet helemaal bij. Ons normaal zo vrolijke en energieke kind is nu tam en timide. Zouden dit allemaal naweeën van die griep van een paar weken geleden kunnen zijn?   

En dan die enorme dorst! Jemig wat is dat kind aan het drinken de laatste tijd! Ze moet er zelfs ’s nachts d’r bed voor uit. Meerdere keren. “Drink toch niet zoveel!”, zeiden mijn partner en ik gisteren nog tegen haar toen ze naar bed ging. Maar dan, als we haar ’s avonds laat slapend bovenop ons bed vinden, in plaats van in haar eigen bed, weet ik ineens dat er iets heel erg mis is.

Dus bel ik de volgende ochtend meteen de huisarts. Het is maandagochtend, altijd druk, maar ik bel net zo lang tot ik iemand aan de telefoon heb. En ik zorg dat we die dag nog terecht kunnen voor een consult. Mijn partner zal met haar gaan. Eerst breng ik haar toch nog even naar school. Het kost haar sinds een poosje ook moeite om het bruggetje richting school op te fietsen. Dus duw ik haar daar steeds maar omhoog.

Het is 14.00 uur en ik weet dat ik elk moment een telefoontje kan verwachten. Als het goed is zijn ze al een half uur geleden bij de arts geweest. Ik ben zenuwachtig. Ik heb gegoogeld op de symptomen en zag een lange resultatenlijst waarin steeds het woord ‘diabetes’ opduikt. Maar er zit ook een gemeen kankergen in de familie, weten we sinds kort. Dat zal toch niet…? Dan het telefoontje. Het is ‘serious business’, begrijp ik meteen. De huisarts heeft een absurd hoge glucosewaarde in haar bloed gemeten en partner en dochter zijn al op de fiets op weg naar het ziekenhuis. Daar zullen ze opgevangen worden door een medisch team. Ik schiet in mijn jas en vlieg er ook heen. Als een gek!

“Maar daar hoeft u niet zo opgelucht bij te kijken, mevrouw,
want dat is erg genoeg!”

Wanneer ik buiten adem in het ziekenhuis arriveer heb ik mijn dochter al gauw gevonden. Aan een infuus loopt ze dapper tussen een aantal witte jassen in. Wat lijkt ze ineens weer klein! Ze is natuurlijk ook nog maar klein; pas acht jaar oud. Blijmoedig als altijd zegt ze me gedag. Er wordt me verteld dat ze net op weg waren naar een andere afdeling, ze moet opgenomen worden. En er moeten nog wat onderzoeken plaatsvinden voordat ze iets zeker weten. Als in een droom laat ik me meevoeren door wat er allemaal gebeurt.

Een uur later zit ik naast het ziekenhuisbed van mijn kind. Het schijnt dat ze behoorlijk ziek is. Maar we zijn op tijd, want ze hoeft nét niet naar de intensive care. Ik begrijp maar half wat er allemaal gezegd wordt. Weet niet eens wat voor vloeistof er in het infuus zit dat via mijn dochters handje in haar lijf naar binnen gaat. Van insuline heb ik tot op dat moment nog maar zijdelings gehoord. Ik ben volkomen overdonderd. Ondertussen probeer ik iemand te regelen om de jongste dochter straks van school op te halen. Steeds komen er verschillende mensen langs; verpleging, artsen, co-assistenten. Iedereen even aardig. Verder is mijn dochter vooral blij dat ze een tv op haar kamer heeft. Ze is het op een zeker moment zo zat; al die mensen die maar komen vragen hoe het met haar is. Koppig en onbeleefd kijkt ze soms niet eens meer op. Staart alleen maar naar die buis. Ach, we begrijpen het wel en laten haar voor deze keer maar.

Dan eindelijk…komt een arts het verlossende woord brengen. Hij zegt dat ze voor 99% zeker zijn dat het om ‘Diabetes Mellitus Type 1’ gaat. Iets met suiker en meten en prikken dus, begrijp ik. Geen kanker! Ik voel een lichte ontspanning. De arts merkt het en zegt: “Maar daar hoeft u niet zo opgelucht bij te kijken, mevrouw, want dat is erg genoeg!”. Woorden die ik nooit meer zal vergeten. Deze hele week zal ik nooit meer vergeten. We leven in het ziekenhuis, in een andere dimensie. Een wereld waarin ik ineens geen hekel meer heb aan cliniclowns, maar kan begrijpen waarom ze bestaan.

We weten op dat moment nog niet half wat ons allemaal te wachten staat de komende jaren. Dat de zorgeloosheid voorgoed uit ons leven is verdwenen. Het is tenslotte mooi weer buiten, de zon schijnt. Het is zomaar een week in april.