Tag: kind met diabetes
Collecteren
Het is deze week collecteweek voor het diabetesfonds. Sinds mijn dochter diabetes heeft, collecteren wij al een paar jaar braaf mee. Eigenlijk had ik vorig jaar al niet zo’n zin meer en dit jaar dus helemaal niet. En toch staat die bus er ineens weer en gaan we het natuurlijk gewoon weer doen. Waarom ik het zo vervelend vind? Behalve dat ik de vragende positie ongemakkelijk vind aanvoelen, waarschijnlijk ook omdat het zo confronterend is. Het confronteert me met afwijzing en de onwilligheid van mensen om te geven.
Per definitie vinden de meeste mensen je behoorlijk irritant als je om 19.00 uur aanbelt met een collectebus in je hand. Wanneer je als collectant aanbelt, kunnen er verschillende dingen gebeuren:
1. Men gluurt eerst door een kier in het gordijn en doet vervolgens niet open.
2. Men doet wel open en geeft, doch met frisse tegenzin, een kwartje.
3. Men doet open en schudt vrolijk z’n hele portemonnee leeg in de bus.
4. Men doet open, schudt nee, en geeft niets…
Vooral met die laatste optie heb ik moeite. Soms wil ik uitroepen: “Mensen, ik doe dit ook niet voor mijn lol! Respect graag!” En in Facebooktaal: “Like me, please…”
read more …
De achterbankpositie
Vannacht had ik een nachtmerrie: ik droomde dat ik ging kamperen met de kinderen. Het was op een heel enge camping, vol met moordlustige tbs’ers. We liepen er eerst een poos rond, op zoek naar een geschikte slaapplek. Die was moeilijk te vinden, want het was behoorlijk druk op de griezelcamping. Op een zeker moment realiseerde ik me plotseling dat ik mijn oudste kind, de diabetesdochter, nog ergens moest ophalen. Ik snelde dus naar mijn auto en reed weg. Eenmaal onderweg dacht ik ineens weer aan mijn jongste kind. Ik had haar zomaar achtergelaten op die camping. Zonder een afgesproken verblijfplaats, zonder telefoon. Op een levensgevaarlijk kampeerterrein vol enge griezels! Ik zag haar al voor me; rondlopend, op zoek naar mij, huilend. Een prooi voor alle zieke geesten. Met bonkend hart werd ik wakker. Het duurde een poos voordat ik zeker wist dat mijn kind gewoon veilig in haar eigen bed lag te slapen.
Waarom droomde ik dit? Ik wist het antwoord eigenlijk meteen al. Het was:
HET SCHULDGEVOEL.
In een gezin met een chronisch ziek kind is de aandacht vaak oneerlijk verdeeld. Het is gewoon zo dat de andere (gezonde) kinderen regelmatig een stap opzij moeten doen. Een diabetesmoeder uit Canada die ik ken, noemde dat ooit: de achterbankpositie. Ik vind dat eigenlijk wel een treffende omschrijving.
read more …
Naar ‘de middelbare’
Het is zover: mijn baby gaat naar ‘de middelbare’! Deze week is ze begonnen aan haar introductieweek. Behalve met de ‘gewone’ zorgen die een ouder dan zoal heeft, hebben wij als diabetesouders natuurlijk nog wat extra zorgen.
Gaat ze haar bloedsuikers nog wel meten, bijvoorbeeld? Of zichzelf de benodigde insuline op tijd toedienen? Hebben de leraren begrip voor haar soms onverwachte eetbehoeften? Om maar eens wat te noemen.
Dat doet me denken aan toen bij mijn dochter nét diabetes was geconstateerd. Ze was toen acht jaar oud. Na een intensieve week in het ziekenhuis begon ze weer op school. Wat er in die tijd allemaal gebeurde, dat is een verhaal apart. Even heel kort: we hebben moeten vechten om haar ziekte serieus genomen te krijgen. Dat ze bijvoorbeeld een mobieltje bij zich mocht dragen, of dat ze niet alleen gelaten werd. Onze diabetesverpleegkundige heeft zelfs een thuishulporganisatie voor kinderen moeten inschakelen. Dat was voor een deel om ons, als ouders, te ontlasten. Wij fietsten namelijk elke dag naar school om dochterlief bij te staan met meten en spuiten voor de lunch. En regelmatig ook tussendoor, als ze weer eens veel te laag of veel te hoog zat. Maar voor een ander deel was de thuishulp ook ingeschakeld om de school een beetje op te voeden, om het zo maar eens te zeggen. Uiteindelijk kwam er mét een nieuwe directeur, ook een keurig protocol op tafel. Een duidelijke lijst met wensen en plichten rondom de zorg van ons diabeteskind.
read more …
